“Wie zijn leven voor zichzelf wil houden, die zal het verliezen. Maar wie zijn leven voor Mij overheeft, die zal het ware leven vinden.” (Matteüs 10,39)
Alles prijsgeven
Voor vele gezinnen breekt nu een tijd aan waarin het leven naar een ander ritme mag overschakelen. Vakantie, tijd om even er de riem af te gooien, we verlangen er allen wel naar als het leven daarbuiten zo druk en veeleisend is. Maar net als we denken, het mag wat rustiger aan, krijgen we in het evangelie iets anders te horen. Niets van er even de riem af te gooien, niets van op je luie krent in het zonnetje gaan zitten. Maar wel: je kruis opnemen en je leven verliezen om Jezus' wil. En hoe dan wel? Alles prijsgeven, zelfs vader en moeder op de tweede plaats zetten om zijnentwil. Dat is echte Jezustaal, radicaal, onverkort.
Stap voor stap
Maar … wie kan dat opbrengen, denken we? Je leven verliezen, alles opgeven, dat is moeilijk in een wereld waar juist alles er op gericht is te winnen en succesvol te zijn. En dus zijn we geneigd om deze woorden maar terzijde te schuiven. En toch, het evangelie biedt ons een perspectief om het wel aan te kunnen. Een bergtop bereik je ook niet ineens. Maar wel stap voor stap, en dat zelfs niet via de rechte weg, maar langs de vele zijpaadjes die het spoor naar boven trekken. Zo mogen wij ook die radicale eis van Jezus zien. Niet ineens. Dat kan niemand. Zelfs grote heiligen zijn er soms een heel leven lang naar toe gegroeid.
Op een andere plaats in het evangelie zegt Jezus heel klaar en duidelijk hoe het kan, je leven verliezen zodat anderen er goed van worden. Je kan het door de hongerigen te spijzen, de dorstigen te drinken te geven, de naakten te kleden, de zieken nabij te zijn, de gevangenen te bezoeken. Kortom, het is hart en ziel hebben voor al die kleinen in wie Jezus ons aanspreekt op het beste in ons.
Het gebeurt op vele plaatsen
Maar doen miljoenen moeders en vaders precies dat niet voor hun kinderen, of gezonden voor zieken, of zonder meer allen die het beste van zichzelf geven voor anderen? Het gebeurt, op vele plaatsen, op vele wijzen. Het woord van Jezus, het is te doen. Het vraagt gewoon dat we de weg gaan met elkaar.
De tijd die nu komt leent zich daar goed toe. Hij geeft ons meer ruimte om elkaar weer dichter tot elkaar te naderen. Om te zien waar we er echt nodig zijn. In onze rusthuizen bijvoorbeeld kijken veel mensen uit naar een bezoekje, naar wat aandacht. Het is nu misschien de moment om daar meer werk van te maken. Of om verslapte relaties weer kracht te geven.
Je leven verliezen om Jezus’ wil, dat ligt niet in opvallende daden. Het gebeurt klein en gaandeweg, stap voor stap, wat mensen dichter bij elkaar brengt. Het wordt ons toegewenst deze tijd. De rijkdom die je ervoor in de plaats krijgt is onbetaalbaar. Het is Gods goedheid zelf die in jou aan het licht komt.
