Vooral in de meimaand gaan vele mensen op bedevaart naar een of andere Mariaoord. Een bedevaartplaats is een plek die mensen aantrekt, iedereen is daar welkom. Zoals kinderen bij moeder hun verhaal doen en om raad komen vragen, zo mogen wij bij Maria komen met onze vreugden en onze zorgen. Daar wordt nochtans geen pasklare oplossing gegeven. Er zit daar geen therapeut of raadgever op je te wachten. Daar worden we stil en kunnen we vol vertrouwen tot Maria bidden: ‘Wees gegroet Maria bidt voor ons’.
Naar goede jaarlijkse gewoonte gaan ook veel mensen en verenigingen uit onze pastorale eenheid in de meimaand op bedevaart. Okra heeft de weg gevonden naar Dadizele alsook de Lokale Pastorale Ploeg van Sente, Samana naar Oostakker, Femma en KWB trekken naar de Lourdesgrot ‘De Ginste’ in Oostrozebeke, de Hallebedevaarders de verre voettocht naar Halle. Op bedevaart bij Maria zijn ze in gebed met elkaar verbonden. Het wordt een beetje zoals God het altijd voor ons gedroomd heeft en de bedevaarders voelen zich gezonden iets van die droom uit te dragen.
Gevonden…
Hoe ben je ertoe gekomen om op bedevaart te trekken?
Ik ga reeds mee op bedevaart naar Dadizele vanaf de leeftijd van 10 jaar, denk ik. Mijn vader organiseerde de bedevaart samen met Palmer Messely en Noël Bourgois en het was vanzelfsprekend dat wij ook meegingen. Toen was de Chiro nog massaal vertegenwoordigd. Toen het voor mijn vader niet meer lukte nam ik de organisatie op mij.
Het is een traditie die niet mag verloren gaan. (Lieve)
Wat hoop je daar te vinden?
Een moment van bezinning en tijd om even na te denken over het leven en om de steun van Maria te vragen. (Sabine)
Wat heeft je geraakt om dat te blijven doen?
De verering voor Maria, die eenvoudige vrouw, die moeder werd van Jezus. (Sabine)
Samen in geloof, maken we hier de viering mee. De Marialiederen hebben mij altijd ontroerd. (Lena)
Verbonden…
Waarom ga je met een groep op bedevaart en niet alleen?
Voor het samen bidden, de eucharistieviering met de ganse groep en de gezellige babbel met de medebedevaarders achteraf bij een kopje koffie met een broodje. Gemeenschap vormen is één van de pijlers van ons geloof. (Sabine)
Ik ga ieder jaar mee met de voetgangers. Het is een gezellige groep van vrienden en kennissen geworden, gelijkgezinden, die denk ik, ook meegaan uit devotie voor Maria. Iedereen met zijn eigen intentie. (Lieve)
Hoe voel je verbinding met de bedevaarders/met God tijdens de weg er naartoe of ter plaatse?
Telkens stellen we vast dat we dan met zijn allen in een stemming van loutering en verwondering komen. We gaan naar een plek die mensen aantrekt. Een plek waar we Maria kunnen ontmoeten en waar zoveel menselijk leed en menselijke vreugde ons zijn voorgegaan.
Problemen worden er kleiner omdat je hart groter wordt.
Een bedevaartplaats is voor iedereen bereikbaar geleerd of ongeleerd, rijk of arm, ziek of gezond. Daar wordt gebeden. Daar wordt gezongen. Daar steekt men een kaarsje aan, want we moeten de kaars die licht geeft zien als zinnebeeld van ons leven en wij mensen van OKRA zijn lichtdragers. (Luc)
We stoppen aan drie kapelletjes onderweg om te bidden voor Maria met een Weesgegroet. In de basiliek volgen we de eucharistie met andere gelovigen, ook veel jonge gezinnen die meevieren. Wanneer ik de mooie kaars van Sente voor het altaar zie branden, kom ik tot rust en kan ik bij Maria steun vragen voor de kleine zorgen, maar ook voor de grote problemen die wereldwijd gebeuren. (Lieve)
Door de aanwezigheid van de groep voel je je gedragen en verbonden in vriendschap.
Na de rozenkrans is er dan gelegenheid tot aankopen van een kaars. Iedereen gaat er met zijn intenties naar toe. Het is een devote handeling om iets moeilijks in je leven te bereiken of te overwinnen en om steun te vragen. Het kan ook bedanken zijn voor de genezing van een dierbare. (Lena)
Gezonden…
Als jou dat geraakt heeft, wat doe je daarmee eens je terug thuis bent?
Het is mijn vast geloof oog te hebben voor die mensen die in de maatschappij hulpbehoevend zijn. Ik zie het als mijn plicht hen te helpen en zodoende naar het voorbeeld van Maria te leven. Een kaarsje bij het Mariabeeld houdt de gedachte aan haar levendig. (Lena)
Via onze ouderenvereniging zijn wij geroepen om licht te brengen in deze soms Godvergeten wereld. In een tijd waarin het kerkbezoek niet meer zo evident is houden bedevaartsoorden zoals Dadizele wonderwel stand. Veel gebeurt daar nog in het verborgene, in de stilte.
Ieder van ons heeft wel iets te zeggen aan Maria, iets te vragen, iets dat op het hart ligt, vreugde maar ook pijn en verdriet en ontgoocheling.
Want is het niet zo dat we dichter bij de hemel komen waar moeder Maria tastbaar aanwezig is! (Luc)
Geeft jou dat kracht/inspiratie?
Ik ben telkens dankbaar dat ik het weer gehaald heb, dat ik mag deel uitmaken van de groep bedevaarders. Die gemeenschap van gelovigen, de ervaring van de nabijheid van Maria en God geeft mij kracht om verder te kiezen om te leven als christen mens. (Lieve)
Spreek je daarover met anderen?
Wij zijn daar soms te bescheiden over, maar als ik ondervind dat iemand anders daar ook interesse voor heeft dan praat ik daar wel over. (Sabine)
Achiel Vergaerde
