“Waarmee kan ik het koninkrijk van God vergelijken? Het lijkt op een mosterdzaadje dat in de akker gezaaid wordt. Het is een bijzonder klein zaadje. Maar als het volgroeid is, is het groter dan alle andere planten. Het wordt een boom, waarin de vogels hun nest bouwen.” (Marcus 4,30-32)
De woorden van de Schrift hangen nooit zomaar in de lucht. Ze zijn altijd ontstaan en geschreven in een bepaalde tijd en in bepaalde omstandigheden. We mogen ze dus ook beluisteren vanuit wat ons bekommert en bezighoudt. Zo hebben ze dus ook een boodschap voor mensen van deze tijd en zeker voor hen die willen geloven.
Houd goede moed
Als titel boven de lezingen van volgende zondag (Ezechiël 17,22-24; Marcus 4,26-34) zou kunnen staan: houd goede moed. Dat was zo voor de profeet Ezechiël. Hij trad op in een tijd dat het volk in een ver land in gevangenschap zucht, de Babylonische ballingschap. Dat is zo voor de evangelist Marcus. Hij schrijft tegen de achtergrond van tegenstand, onbegrip en vervolging waaronder ook de christenen van zijn tijd gebukt gingen.
Eén blik op de tijd waarin we leven, en het is duidelijk dat ook wij nood hebben aan bemoedigende, hoopvolle woorden. Oorlogstaal en oorlogsleed verduisteren onze blik, we zien mensen die verdrinken in eenzaamheid of gebrek hebben aan toekomstperspectief, we horen van jongeren die hun plaats niet vinden in de school of lijden onder moeilijke gezinsomstandigheden … Ieder heeft wel z’n eigen verhaal waarin leed meeklinkt. In die zin voelen we ons verwant met mensen van alle tijden die hun heil zochten in het geloof, die God zochten, maar voor wie Hij ver en afwezig leek te zijn.
Liefde zie je niet
In de Schriftlezingen van volgende zondag gebruiken zowel de profeet Ezechiël als Jezus een beeld uit de natuur om te zeggen dat er reden is om moed te behouden en te vertrouwen. God is niet alleen de verre en afwezige, maar Hij komt ons tegemoet. Drie keer horen we er over groen dat opschiet. Een cederboom bij Ezechiël, een aar en een mosterdboom in de Jezusparabel die Marcus ons biedt. Beelden die erop wijzen hoe alle leven zijn oorsprong en bestemming vindt in God. Hij geeft de kracht die doet ontkiemen en opschieten. Onze inzet is nodig. Maar we zien zelf niet altijd waartoe die zal leiden. We zijn dan soms geneigd de handen in de schoot te leggen en te berusten. Maar wat er intussen in de aarde gebeurt, wat het spel van zon en regen bewerkt, dat zien we niet. Die geven groeikracht aan wat we geplant of gezaaid hebben. De bron die dat alles bewerkt, zien we niet, maar ze is er. Ze heet in Bijbelse taal: Gods scheppende liefde. Liefde zie je niet, maar ze is werkzame kracht.
In een gedicht van Herman De Coninck lees ik:
“Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt: mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt verdrietje, en het helpt niet; zoals je een hand op haar hete voorhoofdje legt, zo dun als sneeuw gaat liggen, en het helpt niet: zo helpt poëzie.”
We zouden kunnen aanvullen: zoals een woord dat troost, een gebaar dat ondersteunt, een ontmoeting die opbeurt. Zo helpt de liefde. Zo helpt God.
Jos Houthuys
