Iemand van onze parochie schrijft volgende tekst voor het intraweb PrisonCloud (= het interne netwerk dat enkel binnen de gevangenismuren via computer te bekijken is). Zo bouwen we verder aan de brug tussen onze gemeenschap hier en de gemeenschap binnen de gevangenis.
DECEMBER
De dagen worden korter en donkerder. De feestdagen piepen om de hoek, en her en der verschijnt al kerstverlichting. Huiskamers vullen zich langzaam met kerstbomen en decoraties allerhande. Het is weer die tijd van het jaar: feesten, gezellig samenzijn en lekker eten.
Maar helaas, niet voor iedereen...
Voor sommigen wordt de komende periode juist een tijd waarin eenzaamheid, gemis, honger en leegte extra voelbaar zijn. Terwijl de een reikhalzend uitkijkt naar de feestdagen, wordt de ander geconfronteerd met de harde realiteit dat warmte en kerstsfeer niet voor hen zijn weggelegd.
Wie de actualiteit een beetje volgt, voelt dat diezelfde realiteit onze huiskamers langs radio en TV binnendringt. Beelden en verhalen van oorlog, armoede en hongersnood, mensen op de vlucht, mensen in detentie… Stuk voor stuk beelden die ons toch niet onberoerd laten en die nazinderen. Terwijl de feestvreugde misschien zachtjes onze kamers vult, knaagt er binnenin ons een stemmetje, ons geweten, dat zich afvraagt wat de toekomst brengt, voor onszelf, maar ook voor anderen.
“Donkere dagen doen verlangen naar licht, naar uren van gemoedelijkheid
of iemand met warmte en hoop in zijn woorden.
Alleen uit het zachte wordt zachtheid geboren.”
Kris Gelaude
Met dat stemmetje kunnen we twee kanten op: we kunnen gelaten accepteren dat wat gebeurt, nu eenmaal gebeurt, zolang het ons maar niet raakt. Of we kunnen ervoor kiezen om een vonkje te zijn, of een sprankel van hoop en licht waar duisternis overheerst.
Wie zich echt verdiept in het verhaal van Kerstmis, voelt de oproep om, net als het kerstkind dat geboren werd, een licht te zijn voor anderen. Sterker nog, wie zich laat inspireren door Jezus, zal zich geroepen voelen om naar die mensen toe te gaan die zich aan de rand van de maatschappij gezet voelen en die een medemens nodig hebben. Of die ander nu een zieke, een eenzame, een vluchteling of zelfs een gevangene is…het maakte voor Jezus geen verschil. Hij was licht voor iedereen. Hij was het licht van de wereld.
Want...
“Zolang er mensen zijn die licht uitstralen en liefde zichtbaar maken in deze wereld, wordt het telkens een beetje Kerstmis.”
Kris Gelaude
Laat mijn wens voor deze adventsperiode dan ook zijn dat het kerstkind werkelijk gestalte mag krijgen. Niet alleen in ons eigen hart, maar ook in het hart van elke medemens. Dat de warmte van Kerstmis niet blijft hangen in onze eigen huiskamers, maar dat we, te midden van alle drukte, oog blijven hebben voor wie licht nodig heeft in zijn of haar duisternis.
Laten we dat stemmetje van ons geweten alvast geruststellen: hoe onzeker de toekomst ook mag zijn, laat ons diegene zijn die een stap zet in de goede richting. Laten we bouwen aan een wereld waarin het goed is voor iedereen, waarin ieder mens telt ongeacht wie hij of zij is, ongeacht afkomst, ongeacht verleden.
“Zelfs het kleinste licht spreekt over een morgen van hoop”
Kris Gelaude
