Merkwaardig!
Eind november kwam er een mail van de directie. Als bijlage een brief getekend door de bewoners, die in een overlegorgaan zitten met de directie. Meestal lees ik de verslagen van dat overleg snel door, het zijn vaak verzuchtingen, kleinigheden, zou je zeggen. Maar in de context van detentie kunnen kleinigheden toch belangrijk zijn.
Maar niet nu. Er staat zwart op wit dat ze zich ook geroepen voelen een verzoenende rol te spelen.
En dat is merkwaardig. Het is evident dat wie in den bak zit, daar niet vrolijk van wordt. Het systeem moet het ontgelden, de chefs, de directie en de psychosociale dienst die de dossiers behandelt.
De voorbije jaren is de populatie geëvolueerd, iedereen merkt dat. Er is meer psychiatrische problematiek aanwezig, en eigenlijk horen die mensen een psychiatrische behandeling te krijgen.
De directie doet wat ze kan, maar moet vaak zelf toekijken vanuit een zekere onmacht, ze krijgen die mensen zeer moeilijk geplaatst. Hieraan gelinkt of niet, blijft het gebruik van drugs zeer problematisch. In zo’n gespannen en negatieve sfeer komt het tot gewelddadigheden, die het nieuws op de radio halen.
De briefschrijvers gaan in op dat incident. Ze willen de personeelsleden die slachtoffers waren, of zij die er gevoelsmatig erg door geraakt werden, een hart onder de riem steken. Ze danken hen uitdrukkelijk omdat ze proberen hun menselijkheid te behouden in moeilijke werkomstandigheden.
Dinsdag hadden we ons tweede adventsgebed. We zijn gestart de week voor de advent, want anders zou het laatste adventsgebed op dinsdag voor kerst vallen. Wat als we niet meer durven verwachten, want wachten kan zo afstompend zijn. Wat als we niet meer geloven dat ieder van ons kan bijdragen tot een betere wereld? Als de onverschilligheid het haalt?
Ook dan, juist dan, zegt Jezus, wil Hij bij jullie zijn. Zet de deur maar open. Wat blijft er hangen na zo’n gebed? Er wordt luidop meegebeden, ook luidop vals gezongen. Maar ze komen wel. Zo gaat dat.
Is er dan hoop? In de brief lees ik dat de deur wordt opengezet, wagenwijd. Wil er dan iets nieuws geboren worden in hen? In de laatste zin van de brief lees ik iets van ‘een betere versie van onszelf, alvorens we terugkeren naar de vrije samenleving’.
