Naar het tv-nieuws kijken kost mij – en ik denk niet alleen mij – tegenwoordig steeds meer moeite. Het doet allemaal zo’n pijn aan de ogen: de beelden over oorlog en verwoesting, de radeloze mensen zonder dak boven het hoofd, ziekenhuizen gebombardeerd, en altijd maar weer mensen op de vlucht. De verleiding is groot om er de ogen voor te sluiten en te denken: ik kan er toch niets aan doen. Zelf weet ik me hier in dit landje nog veilig en geborgen. Maar het laadt me op met een gevoel van schuld en tekortschieten. Overvalt dit gevoelen soms ook jou?
Te midden van dit alles rijst de vraag: wat houdt mensen desondanks op de been? Wat doet hen verlangen naar de dag van morgen? Ik kan me er oprecht over verwonderen dat mensen, ook in de grootste ellende, toch de moed hebben steeds weer op te staan, hun spullen te pakken en op weg te gaan. Ook al loopt die weg niet over rozen.
Het antwoord vind ik deels in een lied op een tekst van Jan van Opbergen: ‘Wij gaan weer verder, vol van hoop op ongebaande wegen.’ Zo klinkt het verder: “De onrust houdt ons op de been en doet ons verder reizen, een stem die klinkt door alles heen, een God niet weg te prijzen.” Het is de heilige onrust die ons de energie en de drive geeft om ons verbonden te weten met de tranen van al die mensen wereldwijd die vernederd, vervolgd, gemarteld worden. En om daarin de reden te vinden om steeds weer verder te gaan, vol van hoop.
En dan horen we op Palmzondag dat we eerstdaags vieren het verhaal over de intocht van Jezus in Jeruzalem (Lucas 19, 28-40). Ook hem houdt een heilige onrust op de been. Jeruzalem, de stad van vrede! Maar ook de plaats van militaire en gewelddadige krachten. Jeruzalem, een plaats van belangrijke religieuze feesten. Maar ook de stad die haar profeten doodt en stenen werpt op wie tot haar gezonden wordt (Lucas 13,34). Jezus weet het heel goed, en dus ook wat hem daar te wachten staat. Toch gaat hij, als vanuit een heilig moeten. Moest Jezus lijden? Neen, de God die hij zijn Vader noemt, wil niemands lijden, ook dat van Jezus niet. Maar door trouw te blijven aan de weg die hij ging, de weg van Golgotha, heeft Jezus ons getoond dat je ondanks het vele onrecht dat er is, kan blijven kiezen voor het Leven en de Liefde. En dat je trouw kan blijven aan deze keuze. Iedere stap op de weg daarheen is het waard om gezet te worden en om de hoop, dat kleine meisje ‘de hoop’ (Charles Péguy), levend te houden in mij.
Laten wij de keuze hiervoor in de dagen die volgen op Palmzondag levend houden in ons, ze goed overwegen, met de pijn en het verdriet van zovelen in onze wereld voor ogen, maar zonder te begeven of toe te geven aan de machten van het kwaad. Laten wij blijven verlangen naar de dag van morgen. En verder zingen met het lied dat ik hier reeds aanhaalde: “Zijn woord houdt aan in ons gemis dat alles kan verkeren, dat vrede hier bestaanbaar is en onrecht om te keren Hij doet ons kiezen voor de mens bedreigd, verarmd, vergeten. Hij voert ons naar de laatste grens om van elkaar te weten. Sjaloom, geluk op deze reis. Het duurt misschien nog eeuwen maar twijfel niet meer aan de wijs: 'het lam huist bij de leeuwen!”
Jos Houthuys
