Wat als de Rubensgewaden zouden kunnen spreken…?
"Ik ben een gewaad van glorie, in de 17e eeuw geweven in goud en zijde, gedragen door priesters die opgaan in het heilige mysterie. Mijn stof ademt de devotie van eeuwen, mijn borduursels fluisteren het geloof van hen die mij met eerbied hebben omhuld.
Op mijn rug straalt een tafereel dat groter is dan tijd en stof: de Verrijzenis van Christus, zoals geschilderd door Rubens. Zie hoe mijn kleuren oplichten in de gloed van Pasen! Mijn zijde draagt de kracht van zijn penseel, waarin het licht van de overwinning door de wolken breekt.
Hier staat Hij, de Verrezene, met stralend lichaam en een overweldigende kracht die de soldaten onder hem doen terugdeinzen. Zijn wonden getuigen van het lijden, zijn beweging van de triomf. De hemel opent zich boven hem, en mijn borduursels trillen in de gloed van zijn goddelijke aanwezigheid.
Ik ben meer dan een gewaad – ik ben een icoon van hoop, een zichtbare preek zonder woorden. Elke keer als ik gedragen word, herinner ik de gelovigen eraan dat het kruis niet het einde is, maar dat het graf is opengebroken.
Draag mij met eerbied. Laat mijn stof bewegen bij de heilige ritus. Laat mijn kunst spreken zonder stem. Want ik ben een kazuifel uit de 17e eeuw, en ik draag op mijn schouders de verrijzenis zelf."
