HET VOELT ALS THUISKOMEN
Ze kreeg de vraag al enkele keren. Of ze geen zin had om mee te werken in de kookploeg van de meisjeschiro? Haar antwoord was telkens: Nu nog niet, maar als ik op pensioen ben, ga ik mee. Een half jaar geleden was het zover. ´En dan kon ik er niet meer onderuit, hé,` lacht ze.
Conny Lavrijsen hield inderdaad woord en ging van 21 tot 31 juli mee op chirokamp naar Mol. Ze had een tentje, wist wat je zoal moet meenemen voor 10 dagen bivakkeren en werd vooraf gebriefd door de ‘chef-kok’. Halfweg de tiendaagse maakten we tijd voor een gesprekje.
Hoe bevalt het je hier?
Keigoed. Het ligt helemaal in de lijn van wat chiro voor mij is en blijft. Met het vriendinnengroepje van in onze leidingstijd zijn wij tot op vandaag trouwe chirosupporters. Chirofeesten, spaghettidagen, toneel… we zijn er altijd.
Eens chiro, altijd chiro dus
´Ja, ik ben als 8-jarige bij de chiro gegaan en heb alles doorlopen, van chirolid tot leiding en groepsleiding. Ik ben 6 jaar leidster geweest, en met een kleine hechte leidingploeg gebleven tot de opvolging verzekerd was. Ik kende dus het kookploegleven wel. Wist ook dat het hard werken is.
Maar ik vind het hier keiplezant. Het is een zalig groepsgebeuren. ’s Morgens opstaan vóór de chiro uit de veren is, meteen aan het werk schieten, en bij het opdienen van het eten zien dat iedereen content is. Zalig is dat! Zolang ik maar geen rood vlees moet bakken, want ik kan echt niet tegen die geur. `
Bij de post was het ook hard werken
De postbode komt langs om de post te brengen. Blijkt dat er heel wat brieven en kaarten bij zitten die nog voor de vorige groep bestemd waren en er ook al post voor de volgende groep bezorgd wordt. Dat Conny jarenlang bij de post heeft gewerkt komt goed van pas. ’s Namiddags stapt ze naar het postkantoor in Mol om daar met de bedienden te regelen dat de betrokken groepen hun post alsnog toegestuurd krijgen. Ja, Conny weet van aanpakken.
Dit doe ik echt graag
´Eigenlijk is dit meedraaien in de kookploeg iets wat ik altijd al wou doen. Het voelt als thuiskomen. Weet je dat ons moe (Finneke Van den Brande) ook enkele jaren mee op bivak is geweest als kookmoeder? Een jaar of vier denk ik.`
Inmiddels is het tijd voor het avondeten. Nadat we gezorgd hebben dat de tafels voor de chirogroep gedekt zijn, de boterhammen, het beleg en de karaffen op de tafels staan, kan de kookploeg zich rond haar eigen eettafel, die buiten staat, scharen. ‘Zal ik voor jullie eens een goeie boterham met groenten maken?’ Jaaa! Even later dient Conny smakelijke boterhammen op, belegd met de middagrestjes sla, tomaat en komkommer.
Het is alsof ze nooit iets anders gedaan heeft
Kookploegwerk is zeer gevarieerd én het gebeurt professioneel. Elke avond zit de kookploeg bijeen (Bruno, Truus, Adinda, Kristof, Conny, Rachel) om bij een glaasje wijn, de voorbije kookdag te evalueren en de volgende dag te overlopen. Truus maakt daarbij haar boodschappenlijstje voor de volgende dag in orde. Wat er vanaf het volgende ochtendgloren allemaal moet gebeuren is hiermee voor iedereen ’s avonds al duidelijk: naar de bakker om brood, ontbijt klaarzetten, patatten schillen, groenten kuisen, soep maken, vlees bakken, desserten bereiden…Conny die voor het eerst meedraait in de kookploeg, heeft geen extra uitleg nodig. Het is alsof ze nooit iets anders gedaan heeft.
Intussen is het al helemaal donker en trekt de ene na de andere naar de tent. Want morgen is het weer vroeg dag.
Ja, ik geeft toe, zegt Conny, ik ben er graag bij, ik werk graag maar zet mezelf daarbij niet graag in de spotlights.
Maar nu even wel, hé Conny. Het is haar eerste kookkamp maar zeker niet het laatste!
interview rvh met veel dank aan Conny Lavrijsen
