Jongeren getuigen hoe zij de liturgie ontdekken en ervaren

Een bericht uit Rome

'Af en toe raakt mij ineens een woord en dan ga ik op zoek.'

'Ik was een 'Duracell-vormeling', dat wil zeggen: iemand die niet kon stilzitten en als hij dan toch moest stilzitten de anderen toch nog op de zenuwen werkte. Als vormelingen moesten we kiezen voor een dienstwerk van één jaar, en ik koos ervoor om misdienaar te worden. Dan mocht ik rondlopen in de kerk terwijl de anderen ...stil moesten zitten.

Tijdens de zomer kreeg ik de kans om met IJD deel te nemen aan de internationale misdienaarsbedevaart naar Rome. Een ervaring die mijn leven een nieuwe 'Duracell-boost' gaf, maar nu naar de diepte. Ik ben beginnen nadenken over de betekenis van veel woorden die we in elke eucharistieviering zeggen, zomaar zeggen zonder er bij na te denken: Heer, ik ben niet waardig dat Gij tot mij komt, maar spreek ...'. En ineens kwam bij mij de vraag op: 'Ben ik het echt niet waard?'

In de bus naar huis - in de nacht terwijl de anderen sliepen - stelde ik de vraag aan een van de begeleiders. Ze was gelukkig wakker genoeg om naar mij te luisteren en vertelde me dat we die woorden tegenkomen in het evangelie van de honderdman, die een groot geloof uitspreekt in de kracht van Jezus, vanuit het besef dat Jezus veel groter is dan hijzelf. 

Ik besefte ineens dat het ook voor mij belangrijk was om te durven toegeven dat Jezus voor mij veel betekent en dat ik met ontzag naar Hem opkijk. Als ik overtuigd genoeg kan zeggen 'Heer, ik ben niet waardig ...', dan zal Jezus zeker bij mij te gast willen zijn. Er was een euro gevallen. Ik mag wel zeggen dat ik de eucharistieviering nu anders meevier, en dat ik anders misdienaar ben. (J.D., Turnhout)

Trekken door Piëmonte

'Ook al heb ik niets verstaan van dat Italiaans, toch voelde je dat het écht was!'

'Hoogtepunt van de Turijnbedevaart is ongetwijfeld de afsluitende eucharistieviering in de kleine Pinardikapel. Op zich is er aan die viering niks spectaculairs. Toch proberen we telkens weer een paar accenten te leggen. Zo is er veel ruimte voor muziek en zang. Tijdens de hele reis worden (Taizé)refreintjes aangeleerd en gezongen, die een plaats krijgen tijdens de slotviering. Daarnaast krijgen we ook de kans om een voorbede te formuleren. Wie dat wilde mocht tijdens de viering zelf een voorbede uitspreken. Ik vond dat wel moeilijk, want ik had dat nog nooit gedaan. Toch wilde ik dat graag doen, zelfs al was ik een beetje zenuwachtig. En achteraf gezien ben ik ook blij dat ik dat heb kunnen doen. Je hoort op dat moment soms heel mooie voorbeden, uit het diepst van het hart van jongeren'. (K.T., Heverlee)