Wielen moeten draaien. Een parochie ook.
De hele zomer lang hingen er her en der in ons dorp versierde fietswielen. Ze waren het creatieve werk van Femma, KVLV, chiro en verwezen naar de fietszoektocht van de chiro.
Op zondag 17 september waren al die wielen in onze kerk. Waar ze symbool stonden voor ‘parochie moet bewegen’. In een parochie zijn we samen onderweg. Samen, niet alleen.
Onze parochie heeft een sterk verenigingsleven. En die verenigingen vinden de weg naar mekaar. In al hun verscheidenheid van leeftijd, aantal leden, activiteiten werken ze vaak samen. Die samenwerking hebben we elkaar voor het komende werkjaar weer toegezegd in een feestelijke startviering. Met velen zaten we zusterlijk en broederlijk samen om in de kerk dankbaar te vieren dat we een uniek voorbeeld hebben van iemand die ook altijd op weg was: Jezus van Nazareth.
Geen stokken in de wielen
De oude verhalen uit het evangelie blijven heel actueel. Priester Jan legde het evangelieverhaal van die zondag op het samenleven van mensen, in bijvoorbeeld een parochie. Dat Jezusverhaal ging over schuld en kwijtschelding, over in de fout gaan en wel (of niet) vergeving krijgen. In zijn homilie zegde priester Jan:
Als we leerlingen van Jezus willen zijn, dan moeten we durven overgaan tot vergeving, hoe moeilijk dat soms kan zijn. Vergeving tussen mensen is belangrijk voor de hele groep. Want als die niet komt in de menselijke relaties, dan zit er een stok in de wielen, dan draait het niet meer rond.’
Er gebeurt altijd wel wat dat niet goed is, we doen allemaal al wel eens iets fout, we dragen allemaal een schuld van 100 denarie. Waarom zouden we elkaar niet vergeven voor die kleine schuld, als de goede God ons de enorme schuld van 10.000 talent kwijtscheldt?’
