Die donderdagmorgen zat ik al op de trein toen pastor Walbert me liet weten dat onze bijbelbijeenkomst niet zou doorgaan. Na de afkondiging van de draconische maatregelen liet de omroepster zich ’s anderendaags, op vrijdag de 13de dus (!), ontvallen: “Het is alsof we in een ander land ontwaken”. Beter kon het niet geformuleerd worden. Diezelfde avond was een concert reeds afgelast alsmede ons optreden op zondag. En ‘s middags ontving ik de bevestiging dat onze op til zijnde trip naar Zwitserland niet zou doorgaan. Hoe noemt men zoiets? Jawel, een rollercoaster.
Eerst heerste verslagenheid alom, alhoewel de tragische situaties in het buitenland ons al een paar weken bekend waren. Maar ja, zolang het ‘nog niet bij ons gebeurt.. ’. Alhoewel: zeer snel bleek in een van onze deelparochies een aanzienlijk deel van de rusthuispopulatie besmet te zijn en het tweede dodelijke slachtoffer woonde vlakbij!
Met veel aarzeling en schroom ben ik uiteindelijk aan deze tekst begonnen, want zeer snel werden we ontnuchterd. Behalve de ongecontroleerde ‘hamsterwoede’ is echter gelukkig de collectieve verantwoordelijkheidszin bij de bevolking op het eerste gezicht duidelijk voelbaar. En, toevallig in deze vastenperiode, is ‘solidariteit’ zowat het meest gebruikte woord buiten de strikt kerkelijke context.
Hier kunnen we ons alleen maar om verheugen. Ook psychiater en mediafiguur Dirk De Wachter vond dat deze verplichte quarantaineperiode inderdaad een kans bij uitstek is om “te tonen hoe belangrijk we voor elkaar zijn”. Hijzelf die er nochtans menigmaal voor waarschuwde moest nu toegeven dat in deze uitzonderlijke omstandigheden de sociale media wel eens de ‘redding’ kunnen betekenen. “Het rechtsreeks menselijk contact moet gekoesterd worden”. Fysiek ‘afstand bewaren’ mag niet verworden tot letterlijke ‘afstandelijkheid’.
Ondertussen mailde een nichtje mij ‘dat ze gerust boodschappen wil doen voor ons..’. Ongetwijfeld goed bedoeld, maar ik voelde me plots even écht ‘oud’ ..
Toen een reisgenoot de troostende woorden uitsprak om ‘eindelijk eens die dikke turf’ naar de bib te gaan halen, bleek alvast deze laatste zopas ook haar deuren te hebben gesloten… Ik antwoordde hem ‘dat er hier in huis nog genoeg instrumenten rondslingeren die geduldig wachten om bespeeld te worden’. We zijn evenwel al een week verder, maar ze bleven onaangeroerd… De ernst van de situatie is dermate beangstigend dat ze ook deels verlammend werkt.
Structuur brengen in deze uitzonderlijke ‘vakantietijd’ zou wel eens de aangewezen weg kunnen zijn.
‘Ora et labora’: niet alleen voor monniken maar ook voor ons! Geregelde afwisseling in onze taken en activiteiten. Met wat discipline komen we er vlotter overheen. ‘Blijf in je kot’ mag gelukkig wél gecombineerd worden met een gezondheidswandeling: DOEN dus!
Vandaag zag ik voor het eerst de piepjonge pekzwarte lammetjes huppelen in de weide achter het kerkhof. Straks vergeten we nog dat ondanks alles de lente op komst is! Misschien biedt deze crisis ook nieuwe kansen die we met beide handen moeten grijpen. Wellicht neem ik tóch die gitaar vast die ik erfde van mijn jongste broer en probeer ik nog eens een lang vergeten kampvuurdeuntje te blazen op mijn mondharmonica.
Marcel Backaert
