Ik maak me bezorgd…
We applaudiseren goed mee met de buurt; we slaan op potten en pannen en ik hoor de trompetten vanuit de straat en de Jachtstoetdreef.., elke dag om 20 uur. Dit om een hart onder de riem te steken voor alle ‘ver-zorg-enden’, en die zijn talrijk. Maar eveneens een kans om de buren te leren waarderen vanuit mijn kot!
Ik maak me ‘bezorgd’ om de post die niet altijd goed wordt geleverd; mijn Kerk & Leven die niet altijd up-to-date geleverd wordt.
En hier vallen maar blaadjes binnen van jongeren die willen ‘zorgen’ voor de buren. Zo stond aan mijn deur plots een zakje paaseieren, met een lief briefje naar de buren toe en “… als er iets nodig is, laat het ons weten… telefoonnummer, graag tot uw dienst”, (mama, en de 2 dochters).
Heel regelmatig ontvang ik een telefoontje: “Kan ik het adres en het telefoonnummer van…? “en “Weet je dat … in de kliniek ligt voor haar hart? Spijtig dat ik niet op bezoek mag gaan…”
De gemeenschap gaat ons ter harte.
Ja, die Coronamaatregelen maken het beste in ons wakker. Ik zie de vele digitale berichten van zorgende mensen. We missen niet enkel de vieringen op zondag, maar vooral ons samenkomen met meer mensen. “Jawel, ik ga wel eens de kerk binnen, gelukkig kan ik daar even tot rust komen en er is niet veel volk; dank om de tekstjes die ik daar kan vinden”. “Ik vond heel veel mooie dingen in Kerknet; zo vierde ik echt Pasen, maar Goede Vrijdag was voor mij heel intens…”
We kunnen thuis wel vieren, maar een hand drukken missen we wel.
“Het werk is nodig. Maar als je thuis moet blijven. Weken zonder iets te doen. Nou, je went er wel aan. Maar leven zonder tederheid, De tijd lijkt je lang. Lang, lang, lang, lang. De tijd lijkt je lang...” (Anna Willems op Facebook).
Het ergste is wel dat we zelfs stervende mensen moeten mijden en niet meer van ‘dienst’’ kunnen zijn, eenzaam sterven, als ‘on-wezen-lijke’ wezens, zoals iemand dit uitdrukte! Ook bij een begrafenis in kleine kring blijft het gemis aan samenkomen met de bredere kring, maar ook bij de mensen die niet mee hebben kunnen rouwen met de familie. On-wezen-lijke tijd waar mensen hun gezicht met maskers bedekken en de glimlach niet te zien is.
Ook in de ‘woon-zorg-instellingen’ zijn mensen bewonderenswaardig in hun zorg, dienst aan de mensen. Ook erg is dat we onze kinderen en kleinkinderen “niet meer in levende lijve mogen zien; we behelpen ons wel door boodschapjes door te sturen en te wuiven vanuit ons raam, cadeautjes af te geven…”.
Kerk-zijn is ook ‘Dienst’…
En daar zijn Christenen vaak ook heel creatief in. Een pastoor gaat met zijn megafoon rond naar de woonzorgcentra. Een gezin uit Roeselare viert op Pasen een huisliturgie in hun tuin.
Ook wanneer er bij de eerste Christenen geen kerken waren, kwamen ze samen ‘in een of ander huis’; er was de ‘samen-geroepen gemeenschap (kerk)’, die ‘samenhorigheid’ en ‘gebed’; ze ‘braken er het brood’; en ‘ze legden alles samen en er was geen enkele noodlijdende onder hen’… (dit lees ik onder andere in de Handelingen van de apostelen, hoofdstukken 2, 4, 6…)
Die ‘Dienst’ (diaconia) is een essentieel deel van de gemeenschap.
En: “Je noemt mij Heer, Meester, en dat ben ik ook; maar ik heb je een zorg toevertrouwd: elkaar als ‘dienaars de voeten wassen”, zo hoorden we op Witte Donderdag.
Die ‘zorg voor onszelf en de anderen’ als ‘Dienaars’ blijft een belangrijke opdracht voor Christenen.
De grote ‘solidariteit’, is wellicht dè herontdekking van deze coronatijd.
Zoals paus Franciscus zegt in een interview van 18 maart: “We moeten begrijpen dat onze schat in kleine dingen ligt. Kleine gebaren van genegenheid en medeleven riskeren verloren te gaan in de anonimiteit van het dagelijkse leven, toch zijn ze beslissend en belangrijk. Ze geven zin aan het leven. Ze maken dat er verbinding en communicatie is tussen ons”. ’En hij voegt eraan toe: “Verkwist deze moeilijke dagen niet.”
‘Zorg ook goed voor jezelf en de anderen’.
p. Walbert
