Uit Laudato Si’
“Het bewustzijn van de ernst van de culturele en ecologische crisis moet worden vertaald in nieuwe gewoonten. Velen weten dat de huidige vooruitgang en het eenvoudig opstapelen van objecten of genoegens niet voldoende zijn om zin en vreugde te geven aan het menselijke hart, maar zij voelen zich niet in staat af te zien van wat de markt hun biedt.”. Laudato Si' nr. 209
Wat is rechtvaardig?
De maand september is een oogstmaand en dat vraagt om veel arbeidskrachten die de oogst binnenhalen. ie lange dagen maakt, verdient meer dan iemand die weinig uren maakt; dat vinden we logisch. Deze logica wordt in de evangelielezing van de 25ste zondag teniet gedaan. We krijgen te horen hoe de arbeiders in de wijngaard van een landheer allemaal één denarie verdienen, ongeacht hoeveel uren ze hebben gewerkt. Wat wil Jezus ons hiermee zeggen?
De Heer kan ieders hulp gebruiken
Voor de opbouw van zijn wereld heeft God ze allemaal nodig:
zowel de werkers van het eerste uur als die van het laatste,
zowel de mensen met ervaring en vorming
als de pas aangekomenen die nog veel moeten leren,
maar wellicht ook frisse nieuwe ideeën kunnen aanleveren.
Zowel mensen met tijd als mensen met een druk gevuld leven.
Hij heeft voorgangers nodig en leiders
maar ook stille werkers, en bidders.
Allemaal zijn ze nodig voor de opbouw van Gods wereld.
Vergelijk jezelf niet met een ander,
noch met wat hij kan of met wat hij verdient.
Zoals je bent, zo heeft God je nodig voor zijn wereld.
Want het gaat niet om wat je organiseert of om hoeveel je presteert.
Het gaat om het werken in Gods wijngaard
waar alles spreekt van ‘Ik zal er zijn voor u’,
waar goedheid veel verder gaat dan rechtvaardigheid,
waar we allen evenveel bemind zijn: oneindig veel.
naar André Callewaert
De lezingen en commentaar bij de lezingen van de 25ste zondag vind je op p. 18 in nr. 38 van Kerk&Leven.
Bezinning bij Matteüs 20,1-16a: Ieder mag zijn deel geven aan de gezamenlijke opbouw
Wil deze wereld een bloeiende wijngaard zijn,
waar de vruchten allen ten goede komen,
dan zijn er veel handen nodig.
Of je nu werkt op het kleine erf van gezin of buurt
of je beroep uitoefent in één van de vele sectoren van onze maatschappij,
of als je zorg draagt in een gelovige gemeenschap,
het kost je zweet en moeite, het baart je zorgen.
Denk maar aan de coronacrisis,
waar dokters, verpleging, begeleiders in woonzorgcentra
bijna dag en nacht paraat moesten staan.
Je werd vroeg of later aangesproken om mee te doen:
'Waarom zou je werkloos op het marktplein rondhangen?
Kom in mijn wijngaard een handje toesteken',
zegt de bezorgde eigenaar in de parabel.
We zien er de scheppende God in,
die ieder uitnodigt om mee te doen.
En er is heel wat te doen:
de grond van onze verschraalde samenleving opharken,
wat opgroeit bevloeien met liefdevolle zorg en aandacht,
op tijd ook snoeien in wat een wildgroei dreigt te worden.
En... de bijdrage van ieder moet gewaardeerd worden.
De heer van de wijngaard geeft aan wie laatst kwam evenveel als
aan de werkers van het eerste uur.
Bidden in verbondenheid
Bidden wij tot de scheppende God, die van bij de aanvang toekomst wilde voor alle leven:
Voor de werkers van het eerste en het laatste uur.
Voor allen die rechtvaardig willen leven, die niet méér nemen dan wat hen toekomt,
die ons laten proeven van Gods oneindige goedheid
dat zij onze menselijke maat van ‘voor wat hoort wat’
mogen veranderen in een hemelse rechtvaardigheid van overvloed en zegen.
Laten wij bidden.
Voor onze gemeenschappen,
dat ze de kracht ontvangen die enkel van U, God, kan komen
om vrede te stichten in onze verdeelde wereld,
en om van ons gemeenschappelijk huis
een bloeiende, levendige en vredevolle aarde te maken.
Laten wij bidden.
