“Ik heb goed nieuws voor u.” Als iemand zich zo bij ons aandient, spitsen we de oren. Want goed nieuws, daar kijken we naar uit, meer dan ooit. Het goede nieuws waarover het hier gaat, heeft natuurlijk met de Advent te maken. We zijn die vorige zondag gestart, weliswaar in de bijzondere omstandigheden die onze samenleving nu in de ban heeft, zonder kans om fysiek vierend met elkaar samen te komen in onze kerken. We ervaren dat allen als een echt gemis. Sterker dan ooit staat daardoor onze verwachting gespannen op een hoopvol teken dat het duister van de tijd doorbreekt. De Advent krijgt daardoor nog meer dan anders zijn ware betekenis: het uitzien naar een teken dat God om ons geeft. Want dat zou pas echt goed nieuws zijn.
Troost mijn volk
Stel je een volk voor dat verdreven is van zijn grond en wortels. Zoals dat helaas vele malen in de geschiedenis met mensen is gebeurd. Denken we maar terug aan wat de voorbije jaren gebeurd is met de Rohingya in het verre Azië. In hun eigen land, Myanmar, werden ze met dodelijk geweld verdreven. In het straatarme buurland Bangladesh is er voor hen evenmin toekomst. Zoiets overkwam ook het joodse volk vele eeuwen tevoren. Ze leven in ballingschap in een ver vreemd land, hunkerend naar een nieuwe toekomst. En dan klinkt plots een stem: “Troost, troost toch mijn volk, zegt God, spreek Jeruzalem moed in.” God laat zijn volk niet in de steek. Als dat geen goed nieuws is. Wat die troost concreet betekent, vernemen we er ook bij: het volk mag niet bij de pakken blijven zitten, het is een aansporing om rechte wegen te gaan, de verbinding met God weer te herstellen. Zo alleen zal het volk Gods droom met hen weer herkennen. Ook voor ons houden die woorden een oproep in. Hoe houden wij de band met God levend, hier en nu, zodat wij Hem herkennen waar Hij ons tegemoet komt, ook in de bijzondere tijd met al zijn beperkingen waarin we nu zijn? Horen wij de oproep van Welzijnszorg in deze adventstijd om barmhartig te zijn voor mensen in armoedesituaties?
Een begin
Goed nieuws wil ons ook het evangelie van de tweede adventszondag brengen. We lezen het begin van het Marcusevangelie (Marcus 1, 1-8) waaruit we het komende liturgisch jaar nog meer zullen horen - als we weer mogen samenkomen. De eerste woorden van een boek zijn altijd belangrijk. Ze zetten de toon, ze moeten tot verder lezen aansporen. Marcus houdt zijn aanhef kort en krachtig: “Hier begint de blijde boodschap van Jezus Christus.” Hij heeft voor ons een blijde boodschap. In het Grieks is dit euangelon, ons woord ‘evangelie’ is eraan ontleend. Evangelie betekent goed nieuws, blijde boodschap.
Wordt vervolgd
Dat goede nieuws hangt niet zomaar in de lucht. Het zal ons gebracht worden in een mens, in Jezus. Een mens die te maken heeft met God, want Marcus noemt hem de ‘zoon van God’. Welk goed nieuws die zoon van God ons zal brengen, zal duidelijk worden in het verdere vervolg van het evangelie, in de vele verhalen die over hem gaan. Maar nu al is duidelijk: in deze Jezus zal het gebeuren. Met hem maakt God een nieuw begin. Als dat geen goed nieuws is. Het mag ons verheugen en reeds een straal licht brengen in de tijdelijke donkerte die ons omringt.
(jh)
