Even voor het slapengaan....
Wanneer de avond stilaan overgaat in nacht, de regen tokkelt op de ramen, dan denk ik over deze tijd, verwijlend in de wolken, meedrijvend naar stille onbekenden.
Wanneer dokters en verzorgers zonder uur, het beste geven aan de mens, de mens die zich, op bepaalde tijd tot God verheven, nu liggend, geteisterd door een wonde die ons hapt naar adem, die het leven tracht te snoeren.
Profeten hadden ons voorzegd,
t'wordt tijd t'geweer van schouder te veranderen,
De aarde kan niet meer, de welvaart speelt ons parten.
Dan denk ik Heer, hoe is't gekomen, die stilte die ons nu beheerst,
de druk van moeten is verleden, de kracht van samen is het heden.
Die kracht zijt Gij, zijn wij, wie wat we ook beleven,
de kracht, in ons, die hadden wij vergeten
Wanneer sirenes langs de straat, t 'uz trachten te zoeken,
dan weet ik Heer, dat drijvende krachten hun handen weten te gebruiken, om al wat leeft terug trachten te ontluiken.
Een straat zo oud, dat zelf Caesar er over zou hebben gereden,
Een straat, die leidt naar Rome, om het Uz niet te vergeten.
De zorg gaat door, de mens veert op, die droom doet verder leven.
De lente komt, de zon breekt door.
De aarde houdt ge voor niets tegen.
Natuur laat zich niet doen.
Nog even naar mijn kiekes kijken,
Ze hoeden voor de vos, de conséquenties inbegrepen.
Ze slapen rustig, de stok, dat moeten ze nog leren,
al dromend en kakelend de lente morgen tegemoet..
Nu ga ik ook, al stillekes naar boven,
de regen immer, tokkelt op de ruiten
al dankend Heer voor het mooie van dit leven.
De kracht, de vriendschap en geborgenheid, al is het maar voor even....
Laken, 20 maart 2020
