Iets gevangen vandaag?
Het was al reeds de derde maal
dat Jezus zou zijn opgestaan.
De vrienden hadden het reeds door.
Wie deed het Hem ooit voor.
Ge moet dat zien op dat moment,
Petrus, op weg, niet echt content.
Hij wist met zichzelf gene weg.
Dus trokken zij zich zelf op weg.
Met vrienden doelloos op het schip,
de moed gezakt tot in de voeten.
Zelfs vissen lieten zich ver zoeken.
De nacht die kwam, die ging
en zal vergaan.
Toen zagen zij de Heer daar staan.
Ze wisten goed dat Hij het was.
Maar vragen, dat stond niet in hun kompas.
Ze durfden niet,
ze waren stil.
Vertwijfeld, en wat kil.
Hij vroeg hun: “ Heb je mij wat eten?”
Dat is aldus geen geest, maar levend wezen.
Goed wetend, ze hadden niets gevangen.
Maar op hun beurt lieten zij zich vangen!
Ze deden zoals Hij hun had voorzegd,
de netten reeds opzij gezet.
Maar, dan na enige tijd,
kregen zelfs de vissen appetijt.
Gedwee lieten ze zich vangen.
De netten zelf, die bleven niet lang hangen.
Toen zei de Heer om iets te geven.
Het houtsvuur brandde nog maar even.
Op zijn beurt gaf de Heer hun weer een teken,
het teken van de weg naar eeuwig leven.
De vis, gekregen, ontvangen van de Heer,
die vis, die oogst vanuit dat meer.
Dat doet ons denken, keer op keer,
als overgave aan de Heer.
En op zijn beurt deelt Hij ons mee:
kom nu aan wal, en eet hier mee.
Laken, Paasvrijdag 17 april 2020
