EEN ZOON DIE HIJ ZO GEIRE ZAG…
Een feest vandaag, dat niemand kent,
behalve dan wie werkzaam is in Jezus' tent.
Het is nochtans een mooi verhaal,
zonder al te veel omhaal.
Als Jezus met zijn maten de Taborberg op trok,
dan overviel hun direct het grootst genot.
Want Jezus kreeg bijna ne zonnesteek,
zo wit en stralend, en zo bleek.
Hun ogen vielen bijna op hun voeten,
Hoe Mozes en Elia Hem ontmoetten.
Toen Petrus dacht om er te blijven,
want, op die berg, was 't goed te dijen,
dan kwam ineens een stem ter plekke
Een stem die God in lichtelaaie zette:
Wat Hij wou zeggen, zo gewoon,
bleek Jezus, 't was zijn eigen Zoon.
Een zoon die Hij zo geire zag,
alsof het bijna Pasen was.
Maar Jezus nam de Petrus weer ter zijde,
we moeten terug de berg af glijden.
We gaan de wereld tegemoet,
om zo te zalven, 's mensen goed.
We blijven hier niet op te troon,
daar komt alleen maar wat gehoon.
Een Jezus die de berg afkwam,
om ons te zeggen en te tonen,
om mensen meer dan ooit te lonen,
om hun te helpen in hun lijden,
om foute zaken te vermijden.
Die Jezus ziet ons veel te graag,
Dat ligt bij velen op de maag.
Ze willen Hem nog altijd nekken,
die man die leven komt verwekken.
Dus, lieve mensen die dit lezen,
kom zondag eens in Jette wezen.
Wees gerust, de berg moet ge niet op,
en nergens is er nu ne stop.
De poort op zondag, die staat open wagenwijd.
ons bidden gaat zo hemelwijd.
zo stilaan komen wij weer terug tot leven,
ook al is het maar voor even.
De kracht die wij nu mogen voelen
zal menigeen blijven ontroeren.
Laken, donderdag 6 augustus, Feest Gedaanteverandering van de Heer
