Sinds priester Jan Dehond vorig jaar een andere opdracht kreeg in ons bisdom staat de pastoriewoning in Hulshout leeg. Maar nu is er weer leven in dat huis. Wouter Deruwe woont er. Op Witte Donderdag benoemde bisschop Johan Bonny hem als parochievicaris voor onze pastorale eenheid Prisca en Aquila. In Kerk & leven van 21 april publiceerden we een interview met Wouter.
Hier een verkorting van deze kennismaking.
‘In priesterland’ ben ik nog behoorlijk jong – straks word ik 54 jaar – maar toch wel al bijna 29 jaar priester. Ik behoorde nog net bij ‘dat soort’ dat onmiddellijk na de middelbare school naar het seminarie trok. Gods Geest had mij blijkbaar stevig bij mijn kraag. Zelf was ik immers van plan om naar het Lemmensinstituut te gaan om professioneel muzikant te worden (orgel).
Ik begon mijn priesterleven op een middelbare school in Diksmuide. Ik woonde er in en gaf godsdienstles. ’t Is te zeggen: Dat was de bedoeling, maar vanaf het begin doorkruisten mijn gezondheidsperikelen dat lesgeven. Ik heb namelijk een erfelijke gewrichtsziekte die mij al sinds mijn tienerjaren beperkingen oplegt. Soms ben ik redelijk goed, soms zijn er slechte dagen of perioden. Niet vreemd opkijken dus als ik met een wandelstok de straat op moet.
Ik kreeg de kans van de directeur van de school in Diksmuide er gewoon te blijven: “We zullen wel zien.” Dat is één van de mooiste zegens geworden! Zonder dat iemand dat kon voorspellen, begon het vrij vaak te gebeuren dat leerlingen kwamen aankloppen om hun (meestal pijnlijke) verhaal te doen. En aangezien ik niets kon dóen, kon ik er helemaal zíjn voor hen: één en al luisterend oor én hart – en dat deed hen duidelijk goed – Go(e)d!
Ondertussen was er een 13-Plus-groep opgericht die een behoorlijke bloei kende met meerdere vertakkingen. Die zochten een onderkomen en zo startten we in 2000 met een ‘huis’ waar verschillende sporen in samenkwamen. Het zoeken naar een frisse manier van kerk-zijn, zonder de diepte te verwaarlozen -integendeel, de beste ‘frisheid’ is in de diepte te vinden!-, een thuis voor wie even wil langskomen en op verhaal komen, bijbels gevoed, … . Dat was in Keiem, een dorpje naast Diksmuide, waar ik ondertussen ook meehielp in de parochiepastoraal.
De jaren daarna waren jaren van trage en moeizame revalidatie, en daarna ook van zoeken ‘wat kan nu nog’. Je kunt wel denken hoe blij ik ben éindelijk een ‘nieuwe stek’ te hebben! Dat ‘lege tijden’ echter ook wel vruchtbaar kunnen zijn, zul je hopelijk kunnen vóelen in mijn begrip voor mensen met zorgen allerhande, maar er zijn ook een heel concrete ‘vruchten’ van die periode. Ik maakte in die jaren een geheel nieuwe vertaling van de 150 Psalmen en aangezien ik een beetje muzikant ben, zette ik ze ook op muziek. Ik verzorgde een vertaling van een 12de eeuws Engels mystiek boekje ‘Over de innige Godsontmoeting’ en werkte mee aan de opstart van een website met ‘voedsel voor onderweg’/ www.verbondenleven.be.
Welke mijn taken in de pastorale eenheid zullen zijn is nu nog maar in grote lijnen besproken. Uiteraard zal ik een deel van de liturgie verzorgen, maar mijn hoofdtaak zal in de ‘diaconie’ zijn, de attente zorg voor mensen allerhande. Dat zal uiteraard samen met plaatselijke medewerkers zijn en ook met Chris Smits, de diocesane coördinatrice voor de Presentiepastoraal.
Toen we Hulshout leerden kennen, merkten we al snel dat de pastorie al ruimschoots als ‘gemeenschapshuis’ wordt gebruikt. Daar waren we héél blij om, want dat is nu net ook wat we verder willen cultiveren! Je bent even welkom bij mij thuis!
Wat ‘verwachtingen’ betreft: Wel, alvast dat we elkaar zullen ‘verstaan’ zeker. Uiteraard hoop ik in de pastorale eenheid snel ‘thuis’ te komen, en daar hoop ik dan toch een beetje voor op jullie allemaal. Je kunt mij echt helpen door zelf mij aan te spreken! Ik hoop dat we samen iets kunnen opbouwen dat de moeite waard is en spreekt van God in deze wereld! Daar kijk ik naar uit, samen met jullie.
Wouter Deruwe
