Op het einde van zijn leven kijkt een mens terug naar wat daarin goed is geweest, wat hem dankbaar maakt. En hij vraagt zich daarbij misschien ook af vanuit welke kracht hij geleefd heeft, wat hem inspireerde om te doen wat hij gedaan heeft.
Vriend van Jezus
Op een bepaald moment van zijn leven stelt de evangelist Johannes zich de vraag (Johannes 15,9-17): wat is het sterkste, het diepste dat ik overgehouden heb aan de band met Jezus? Wat hij daarover denkt, is samen te vatten in het ene zinnetje: God is liefde. Het diepste, het mooiste wat Johannes in Jezus heeft mogen ervaren is dat God liefde is. Van die liefde heeft Jezus getuigd, er handen en voeten aan gegeven. Door mensen te laten voelen dat ze aanvaard, gekend en graag gezien zijn, zodat ze op hun beurt zelf liefde kunnen uitstralen naar anderen. “Jullie zijt mijn vrienden als jullie doen zoals ik gedaan heb.” Vrienden zijn van Jezus, dat willen we wel. Maar hoe kunnen wij dat, in zijn liefde blijven en doen zoals hij? Wij voelen ons vaak maar zwakke mensen …
In liefde verbonden
Ik denk aan een al oudere man die tweemaal daags naar het rusthuis gaat waar zijn demente vrouw is. Hij geeft haar te eten en let erop dat ze alles heeft wat ze nodig heeft. En ook al is die man zelf al niet meer te best, hij doet dat … waarom? Ja, omdat hij zijn vrouw graag ziet. Door te doen wat hij nog kan, blijft die man in liefde verbonden met zijn vrouw.
Ik denk ook aan een vrouw, pas weduwe geworden. Ze zegt: “Ik probeer voort te doen als tevoren: ik kook voor mezelf, ik maak het huis in orde, ik ga naar buiten tussen de mensen. En waarom ik dat doe? Omdat mijn man dat zo gevraagd heeft, omdat we daar samen, vóór zijn overlijden, zo over gepraat hebben.” Door zo te doen blijft die vrouw verbonden in de liefde met haar man.
Blijf in mijn liefde, zegt Jezus. Hoe kunnen wij dat? Het is heel concreet. Het is al datgene wat wij met lijf en leden voor elkaar doen. Het is je leven geven, zoals Jezus dat gedaan heeft door trouw te blijven, trouw tot op het kruis. Waar wij die trouw aan elkaar beleven, blijven wij verbonden met Jezus en met de bron van waaruit hij leefde: Gods liefde. Die vruchtbaar laten zijn, zoals de wijnstok elk jaar nieuwe vruchten voortbrengt, dat is taak die Jezus ons geeft. Dan mogen wij ons zijn vrienden noemen. Vrienden van de Heer. Is er een mooiere band denkbaar? Als een mens dat op het einde van zijn leven mag zeggen, dan is het goed, heel goed geweest.
(jh)
