De oproep die ik lanceerde voor een Parochiaal Beraad
kreeg ruime weerklank: 42 mensen schreven zich in.
Dat is meer dan ik had verwacht en verhoopt.
Toch was het niet geheel vrijblijvend:
van iedereen werd uitdrukkelijk verwacht
dat ze de twee beleidsdocumenten van onze bisschop aandachtig zouden lezen.
Er werd gekozen voor een open gesprek,
niet via kleine groepjes maar in grote groep
om elkeen de kans te geven echt te zeggen wat hij of zij wou.
Ook niet via vooraf opgestelde vragen
omdat deze de antwoorden al op voorhand in een richting sturen.
Het is een open gesprek geworden.
Zoals iemand achteraf reflecteert:
"Het was een geslaagde conversatie.
Alles liep geordend en iedereen was luisterbereid."
Er was inderdaad veel aandacht en er werd echt geluisterd
naar wat elkeen wou zeggen.
Er werd nagedacht en vele pijnpunten die eigen zijn
aan onze kerkelijke situatie werden uitgesproken.
Er zijn rationele zaken die meespelen maar ook emotionele.
Dat is normaal: de ervaring dat onze wereld veranderd is,
en verder evolueert en dat dit invloed heeft op onze werking,
onze mogelijkheden, enz. raakt vele gevoeligheden.
Gelukkig maar: hieruit blijkt dat onze nieuwe parochie
ons ter harte gaat.
Er waren positieve geluiden te horen over de beide documenten
omdat ze geen strikt plan uittekenen, maar een veld openen
en oproepen om creatief vanuit onze mogelijkheden
missionair te werken.
Twee speerpunten zijn hierbij van belang:
de nieuwe parochie betekent: samen
en
de gezamelijke eucharistie is het hart
van de nieuwe parochie van waaruit alles vertrekt.
Er is natuurlijk veel werk aan de winkel.
Heel terecht werd opgemerkt dat er zal moeten gezocht worden
naar manieren om elkaar te ontmoeten.
Dit is zonder twijfel één van de centrale dingen die
we meenemen naar een volgend overleg.
Er is ook de voortdurende zorg hoe te verkondigen
bij kinderen én hun ouders.
Deze groep van volwassenen staat helemaal anders
tegenover geloof en kerk dan de iets oudere generatie.
Wat niet ter sprake kwam, ook omdat er nog een document
specifiek daarover in voorbereiding is,
is het veld van de diaconie.
Natuurlijk is er het probleem van het tekort aan priesters in de nabije toekomst.
Iets waar we zelf ter plaatse niet zoveel kunnen aan doen,
maar waarbij wel de nood werd uitgesproken aan iemand
die de leiding neemt.
Daarnaast is het nog zoeken naar een goed evenwicht tussen
de 'oude parochies' - laten we het voortaan kerkplekken noemen -
en de 'nieuwe parochie' - laten we het stilaan gewoon hebben
over 'de parochie'.
Wellicht kan er nog heel wat aangevuld worden.
Wie wenst mag mij gerust nog punten ter aandacht bezorgen
die ter sprake kwamen, en best in dit artikel worden opgenomen.
Hoe gaat het verder ?
Met dit Pastoraal Beraad is duidelijk niet alles gezegd,
noch opgelost. Ik denk dat er niemand is die dat had verwacht.
Maar er is een belangrijke stap gezet
en er zullen nog stappen volgen.
Bedoeling is het nu laten bezinken, we laten er een vakantie over gaan.
In september volgt een tweede oproep tot beraad
met de bedoeling dat dingen zich creatief uitklaren.
Graag gaan we de weg van wat nu met een nieuwe term wordt genoemd
'een synodaal proces'.
Misschien kan deze zomer ook betekenen inspiratie en kracht opdoen
om te kijken welk vernieuwd engagement men wil opnemen.
We hebben elkaar immers nodig: samen kunnen we zoveel meer.
Pastoor Johan
