Laten we eerlijk zijn.
Het tweede Pastoraal Beraad kende een woelig verloop.
Begrijpelijk want het was de bedoeling vooruit te gaan
en dat betekent keuzes maken, en dat leidt vaak tot frustraties.
Er werden te vaak dingen, uit een soms lang verleden telkens opnieuw opgerakeld.
Dat is meestal niet helend, maar strooit eerder zout in wonden.
Soms wil men ook de realiteit niet echt onder ogen zien:
er zijn kerkplekken waar het aantal medewerkers echt zo klein wordt
dat van een echte pastoraal geen sprake meer is.
Het enige dat nog rest is een mis met steeds minder volk of betrokkenheid.
Soms is er ook de onwil sommige dingen echt uit te spreken
of getuigt wat men doet van het tegendeel van wat men zegt.
Al zeggen cijfers niet zoveel, toch dient men de realiteit onder ogen te zien.
Een pastoraal voor jongere mensen kan slechts daar waar er
effectief jongere mensen in de kerk aanwezig zijn.
Het volstaat niet te dromen over jongeren die er niet zijn.
Geen gemakkelijk gesprek, waar jammer genoeg te veel op de man werd gespeeld,
al is het zinloos een zondebok te zoeken in een proces
dat overal en al vele jaren bezig is, maar nu echt een breekpunt nadert.
Zonder twijfel zal in de nabije toekomst moeten gesproken worden
over een echte neven- of herbestemming van sommige kerken.
Acht kerken in groot Aalter is echt wel heel veel,
temeer daar corona het aantal deelnemers aan vieringen echt heeft doen verkleinen.
De bedoeling van een nieuwe pastoraal is een kans creëren,
zoeken naar wat vandaag misschien zinvol is.
In ieder geval gaat het over meer dan enkel misgelegenheid aanbieden.
Tegelijk is het ook belangrijk te beseffen dat ook de draagkracht
van de pastoor er door de ouderdom niet op vergroot.
Ik ben ook maar een mens met goede en mindere kanten en zeker niet ideaal.
Maar ik weiger enkel te werken aan een palliatieve kerkzorg.
Jammer genoeg krijgt de vraag van jaren naar professionele hulp geen antwoord.
Toch willen we doorzetten vanuit de visie van onze bisschop
omdat die kansen biedt:
pastoraal vanuit het geheel van de nieuwe parochie
(niet overal alles aanbieden)
en gecentreerd rond de gezamelijke eucharistie op zondag.
Ontmoeting, vorming en onthaal op zondag voor en na vieringen.
Het parochiaal centrum Pax speelt daar een belangrijke rol in.
Waar willen we aan werken ?
De media: we blijven zoeken naar mensen die volgend jaar hun schouders willen zetten
onder het parochieblad.
Onthaal en voorbereiding van ouders die de volgende maand een kind willen laten dopen.
We doorlopen de viering en nodigen hen uit naar de viering met de parochiegemeenschap.
Elke maand voor de gedachtenisviering in de kerk, de partners of kinderen
van iemand die gestorven is ontvangen, ermee praten bij een kop koffie en daarna
samen naar de eucharistie gaan.
In het voorjaar catechese in kleine groepjes voor de eerste communicantjes
die daarna in meerdere vieringen voor het eerst volledig aan de eucharistie zullen deelnemen.
Ook de vormselcatechese kan hier een plaats krijgen, met hopelijk
een inbreng in de viering zelf.
Voor geïnteresseerden kan soms een gesprek over het evangelie, of de bijbel plaats vinden
of kunnen we een getuigenis beluisteren die de moeite waard is.
Waaarom soms niet voor de viering enkele liederen aanleren of herhalen ?
We overwegen de mogelijkheid tot een parochiale receptie op hoogdagen
na de viering of misschien zelfs een parochiaal ontbijt.
We eindigen met een oproep:
wie zijn schouders mee wil zetten onder dit project of een deel ervan
roepen we op zich te melden.
Met begrip voor de pijn en de emotionaliteit schrijf ik dit,
maar het heeft echt geen zin te blijven slaan op dezelfde nagel
die al jaren steeds krommer en roestiger wordt.
De toekomst ligt nooit in het verleden.
Pastoor Johan
