Lichtmis door de ogen van de oude Simeon
Met een dankbaar hart denk ik terug aan de dekenale avondwake bij de start van het Jubeljaar in ons bisdom. Dankzij de inzet van velen staat zaterdag 28 december 2024 in mijn geheugen gegrift als een deugddoend moment van gebed, samen zingen en ontmoeting. Dit moment van verbondenheid met gelovigen uit de verschillende geloofsgemeenschappen van ons dekenaat was de gedroomde prelude voor de Estafette van Hoop die inmiddels (voorzichtig) op gang werd getrapt. Een enthousiaste werkgroep met vrijwilligers uit de vier parochies van het dekenaat Eeklo zorgt voor het vlekkeloze verloop van de estafette. Het Anker van Hoop zal de komende maanden letterlijk en figuurlijk worden uitgegooid op plaatsen in onze buurt waar verhalen van hoop te vinden zijn. Het Jubeljaar is de ideale gelegenheid om onze ogen te blijven oefenen om in onze samenleving niet alleen te kijken naar wat verkeerd loopt, maar om evengoed aandachtig te blijven voor de kleine lichtpuntjes van hoop die er altijd te vinden zijn.
Met eigen ogen heb ik redding gezien
Zeggen dat er altijd hoop te vinden is, is een gedurfde uitspraak, daar ben ik mij heel goed van bewust. Heel wat mensen maken zich zorgen over wat de toekomst voor ons in petto heeft. Is er in een wereld die verscheurd wordt door oorlog en geweld nog wel reden tot hoop? Komt het Jubeljaar van de Hoop niet te laat? Deze sombere vragen kunnen we niet zomaar naast ons neerleggen. Maar misschien kan het feest van Lichtmis ons helpen om met frisse moed als pelgrims van hoop verder op pad te gaan? Ik heb het dan niet alleen over een smakelijke pannenkoek die de kracht bezit om een glimlach te toveren op het gezicht van jong en oud. In het verhaal dat de evangelist Lucas ons vertelt over Jozef en Maria die naar aloud gebruik naar Jeruzalem trekken om Jezus aan God op te dragen in de tempel, vinden we een oproep om de hoop niet al te vlug af te schrijven. Wanneer Jezus door zijn ouders de tempel wordt binnengedragen, zijn er geen engelenkoren te horen die de aanwezigen aansporen tot aandacht en aanbidding. Jozef, Maria en Jezus vallen helemaal niet op in de grote massa van mensen die dagelijks naar de tempel komt. Toch worden ze opgemerkt door de oude Simeon, een man die zijn laatste levenskracht haalt uit de gelovige zekerheid dat hij Gods redding zal zien alvorens te sterven. Simeon wacht al zijn hele leven en ondertussen ziet hij hoe zijn volk wordt onderdrukt door een buitenlandse bezetter. De toekomst ziet er somber uit, maar Simeon houdt zijn ogen geopend en wacht geduldig. Wanneer hij Jozef en Maria in de mensenmassa opmerkt, loopt hij naar hen toe en neemt Jezus in zijn armen. Hij jubelt het uit van vreugde: «Nu laat U, Heer, uw dienaar in vrede heengaan, zoals U hebt beloofd. Want met eigen ogen heb ik de redding gezien die U bewerkt hebt ten overstaan van alle volken» (Lc 2, 29-31). De hoop die Simeon geduldig bewaarde in zijn hart werd niet teleurgesteld. De kleine Jezus is voor Simeon een lichtpunt in een onzekere tijd, een bron van hoop die hij alleen maar kon opmerken omdat hij zijn ogen geopend hield voor alles wat er rondom hem gebeurde.
In het gewone de hoop blijven zien
De oude Simeon kan een inspirerende figuur zijn voor elke christen die als een pelgrim van hoop door het leven wil gaan. Simeon leert ons dat het zomaar kan gebeuren dat in het gewone van elke dag, plots een licht van hoop opgaat dat ons hart laat branden van vreugde. Simeon nodigt ons uit om onze blik niet te laten vertroebelen door alle moeilijkheden die ons omringen, maar om geduldig te blijven uitkijken naar de kleine tekens van hoop die God elke dag op onze weg plaatst. Er is dus altijd reden tot hoop! Met Simeon wordt Lichtmis dit jaar een feest dat ons helpt om als pelgrims van hoop met open ogen verder op pad te gaan, vol vertrouwen de toekomst tegemoet ...
Priester Mathias
