Als het einde van het schooljaar in zicht is en ook de verenigingen weldra in vakantiemodus gaan kijken we elk jaar even terug naar het voorbije schooljaar/werkjaar. En dan zien we zoveel waar we dankjewel mogen voor zeggen. Niet in het minst voor de godsgeschenk van de eerste communie en het vormsel.
In elke eucharistieviering zeggen we dank – ‘eucharistie’ betekent ‘danken’- maar op zondag 11 juni dankten we in het kwadraat.
Bij het binnenkomen kreeg ieder een eindje touw, allemaal verschillende kleuren, want we zijn allemaal anders. ‘Neem het maar mee naar je plaats, we gaan daar seffens iets mee doen,’ zegden de catechisten . En ja, een eerste opdracht kwam meteen na de verwelkoming door priester Wouter. ‘Knoop per rij jullie touwtjes aan elkaar, geen enkel stukje touw mag nog los en alleen zijn’. Meteen schoot iedereen in actie en werd er naarstig geknoopt.
Wat later in de viering werden de vele stukjes touw één lange koord. Want we horen allemaal samen. God ziet ons allemaal even graag. God laat niemand los, wij dus ook niet. Van elke rij kwamen ze met touwen naar voor. Daar werd alles aaneengeknoopt tot één lang touw. Je kan je voorstellen wat een gewirwar dat was. Er werd geknoopt en gelachen. Woorden waren overbodig. Het sprak helemaal voor zichzelf: zoals deze vele stukjes één lang bontgekleurd touw werden, zo horen wij bij elkaar. Zo houden we elkaar vast. En daar zijn we zó blij en dankbaar om.
Loop de komende dagen maar eens de kerk binnen - het is er heerlijk koel- en dan kan je het lange touw vooraan zien hangen, over altaar, lezenaars en bloemen heen: de slinger van onze verbondenheid.
Na de viering in de kerk ging het feest verder in de kerktuin. Daar hadden ’s morgens vrijwilligers alles klaar gezet voor de receptie. Tegen het middaguur was het er ongenadig warm geworden. Dus verplaatsten dezelfde vrijwilligers vlug alle meubilair vanuit de zon die gloeide op het gazon naar de schaduw van de kerkmuur. Daar hebben we, bij een fris glaasje en een koekje, nog een heerlijk uurtje nagebabbeld met bekenden en onbekenden. Ook daar voelden we: wij horen samen, zoals de vele aaneengeknoopte touwtjes.
Dat knopen we goed in onze oren.
Dankjewel aan iedereen voor jullie belangeloze inzet. En een weldoende vakantie toegewenst.
