Een parochie, een vereniging bestaat bij de gratie van vrijwilligers, jong of ouder van jaren, die zich met graagte inzetten voor anderen. Vrijwilligers tellen hun (onbetaalde) uren niet. Ze toveren met tijd. Ze zijn zichtbare Blijde Boodschap, ze geven handen en voeten aan het evangelie.
Deze week is de week van de vrijwilliger. Een gelegenheid om hen, namens onze parochie, uit de grond van ons hart toe te roepen BEDANKT!
Als eerbetoon aan al onze vrijwilligers vroegen we een van hen een dagboek bij te houden. Lees hoe de week van Viviane Van Thielen, engel-doet-al in onze parochie en voorzitster van Ferm Hulshout, er uit ziet.
Toen het verenigingsleven door corona stil viel, dacht ik even: Hoe ga ik mijn dagen nu invullen… ik ga me vervelen…wat zullen de dagen-weken lang duren…
Maar toch, ondanks de vele uren ‘thuis zitten’, is elke week zo voorbij, want we vullen deze dagen nu iets anders in. Het kan en mag nu wel allemaal ook wat trager en rustiger. Zo zag ik voor corona steeds op zondag mijn agenda al na voor de week die zou komen.
Nu begin ik de nieuwe week maandagmorgen met even mijn agenda in te kijken, wat staat er deze week op het programma…het ziet er telkens tamelijk ‘leeg’ uit maar van ondervinding weet ik: meestal geraakt die wel ingevuld naargelang de dagen vorderen.
MAANDAG
Permanentiedag: Dan ben ik van 13 tot 14 uur in de pastorij. Ook al zijn er nog geen intenties in te schrijven omdat er maar 15 personen in de kerk mogen aanwezig zijn, toch vind ik het belangrijk dat we er ‘zijn’ voor mensen die vragen hebben, over een doop of communie of… gewoon even een babbeltje komen doen, wel steeds op veilige afstand én met mondmasker! Ik maak dan ook de brievenbus leeg en sorteer de post.
Ik ruim op wat weg mag en doe het papier naar de gele bak. Het uur is zo voorbij.
Daarna ben ik taxidienst voor de kleindochter die als jobstudente in Ter Nethe werkt en terug thuis moet geraken. Natuurlijk geraakt ze ook wel thuis met de bus, maar wat is er nu leuker dan haar op te halen en even bij te praten.
‘s Avonds is er een webinar , een vergadering, die ik voor het eerst via de pc zal volgen, daar leren we weer wat van. Het gaat over de Ferm appelbabbelbakcampagne en de ideetjes stromen reeds bij me binnen nog voor de webinar afgelopen is. Neen, we mogen niet samenkomen om te bakken voor onze leden , maar dan doen we het toch anders…Want dit idee is te leuk om er niks mee te doen en ik heb onverwacht weer iets om naar uit te kijken.
DINSDAG
Ik maak een verslagje van de webinar van gisteren en stuur het door naar mijn teamleden en wacht op hun antwoorden om er al dan niet mee aan de slag te gaan, terwijl ik eten klaarmaak om naar mijn dochter te brengen, die pas een operatie achter de rug heeft en thuis moet rusten. Als ik het wegbreng, kan ik er ook een beetje poetsen én haar wat gezelschap houden, want we hebben beiden tijd (en zo kan ik wat in de gaten houden dat ze voldoende rust). En zo is mijn namiddag weer snel voorbij.
’s Avonds heb ik een ‘Ferm Regio Nieuwjaarsdrink’ ook weer via de computer
Alles beter dan niks, zei onze consulente, en samen klinken we, elk met ons eigen glaasje voor het scherm, op het nieuwe jaar. Het doet deugd elkaar weer te zien, al moet het voorlopig op deze manier. We horen van elkaar dat iedereen tracht naar weer samenkomen, maar we voelen ons gesteund door elkaar, omdat het voor iedereen hetzelfde is.
WOENSDAG
Ik maak vandaag een FERM maandblad voor onze leden . Met de appelbabbel webinar van maandag nog steeds in mijn hoofd. Nu er nog steeds geen activiteiten kunnen aangekondigd worden, vul ik het maandblad maar op met appelbakrecepten. Ik zoek en sorteer zodat mijn blad goed gevuld is. Vervolgens ga ik kopietjes maken, deze per teamlid sorteren en meteen rond doen naar de teamleden…Dan ook nog eens langs de dochter ‘om de lege kommen terug op te halen’. Nu ik toch aan het rondtoeren ben, rij ik nog even langs de pastorij om de brievenbus leeg te maken, want de laatste tijd wordt de post nat als het wat fel geregend heeft. En o, ja, ook nog even in de kerk het licht van Bethlehem (9 dagenkaars) gaan vervangen, want dit licht moet tot Pinksteren blijven branden, dus met de ene kaars wordt de andere ontstoken, zo kan het licht weer een weekje branden tot ik het weer ga vervangen. En zo is de middag alweer voorbij.
Eens terug thuis heb ik een ‘vrij’ moment , die vul ik in met een kast op te ruimen…
En dan vind ik een verscholen handwerkje dat er al zoooo lang ligt. Ooit gekocht met het idee: ‘Dat ga ik eens maken als ik eens meer vrije tijd heb’….Maar ik vond blijkbaar nooit die ‘tijd’. Nu dus wel en ik kan het niet laten er meteen aan te beginnen . Voor ik het weet is het weer ver middernacht voorbij.
DONDERDAG
De positieve reacties op het appelbabbelverslagje leiden naar ‘iets doen’. Maar als samen bakken niet mag, wat kan dan wel? Een eenvoudig idee ontstaat en de nodige voorbereidingen zitten al in mijn hoofd , terwijl ik vandaag een pastaschotel klaarmaak voor de dochter. Terwijl die staat af te koelen, maak ik meteen werk van wat in mijn hoofd zit op papier te zetten.
Ik verheug me er nu al op om, ook al zien we mekaar nu niet als Ferm team, toch weer iets te kunnen doen voor onze leden, het geeft weer een goed gevoel van samenwerking . Zelfs al is het van op afstand!
’s Avonds krijg ik onverwacht een lang telefoongesprek van een pennenvriendin uit Brussel die opgenomen is in het ziekenhuis en nood heeft aan een babbel. De tv gaat uit en daar maak ik dan ook graag alle tijd voor. Daarna moet ik ons gesprek even laten bezinken,
en werk ik in alle stilte verder aan mijn handwerkje tot diep in de nacht, want ineens is het half twee.
VRIJDAG
Na de huishoudelijke taken die ook moeten gebeuren ga ik winkelen. Want morgen is het ‘APPELBABBELBAKDAG’ en ik ben van plan om stiekem te bakken, mijn Ferm teamleden te verrassen en hen een stuk taart te bezorgen.
Want door corona heb ik ook de zin (en tijd) weer terug gevonden om te bakken. Natuurlijk moet het taart met appelen zijn, en ja, er mag zelfs een lekker ‘tikje’ in .
Net thuis krijg ik in een berichtje op de gsm de vraag: ‘Oma wil jij mij naar het station brengen en mij daar straks weer komen halen’? We springen in de auto en spelen nog eens taxi.
Ik hou tussen de twee ritten in halt bij mijn dochter, verzorg haar wonden en hou haar gezelschap, (en ben ik weer gerust dat daar alles oké is…) tot ik terug naar het station moet. Nog even voor haar naar de winkel iets ophalen en weer naar huis.
’s Avonds zorg ik dat alles klaarstaat voor de APPELBABBELBAKDAG!
ZATERDAG
Eindelijk, APPELBABBELBAKDAG vandaag.
Ik begin er meteen aan, omdat ik rond de middag alles wil ronddragen om het aan de deur af te geven , hopend dat mijn Ferm teamleden dan thuis zijn en ik even een heel kort appelbabbelmomentje kan doen, wel op veilige afstand; het zal ons allen deugd doen.
Tijdens het bakken maak ik de speciale bestelde doosjes klaar en leg nog wat extra lekkers klaar om het doosje bij te vullen .Even denk ik, wie zou hier nu het meeste plezier hebben, de gever of de krijger??? De taarten lukken, ik vul de doosjes en dan vlug op pad!
Ik stop na mijn ronde toch nog even aan de pastorij, want morgen is er weer een viering in de kerk .Weken hebben wij met het PT de kerk open gehouden op zondag zodat de mensen er terecht konden om een kaarsje te branden of een stiltemoment… of….Maar nu mag alles weer klaargezet worden voor de viering. Dus toch even kijken of alles in orde is in de kerk.
ZONDAG
Na een deugddoende viering kom ik thuis en is het ‘zondag, rustdag’? Neen hoor, de kleinzoon aan de telefoon vraagt: Oma, is er nog taart over ?
Oei, neen, want ik heb de taarten in 8 grote stukken verdeeld zodat de teamleden ook hun stuk nog konden delen met …
Maar weet je wat , ik heb tijd én alles nog in voorraad en zal er snel weer eentje bakken…
De week zit er bijna op, maar ik maak al verdere plannen voor de afspraken met mijn Ferm team om ook voor onze leden ‘iets’ te doen. Alles klaar: Appelen, zakjes , lintjes ,kaartjes…
Ondertussen hebben onze Ferm leden hopelijk ook genoten van onze ‘complimentenappel’!
Viviane Van Thielen
