Als ik op vandaag met mensen in gesprek kom, dan valt het mij op dat er zoveel zwaarmoedigheid ligt op het hart van velen. Er is altijd wel iets waarover zij zich zorgen maken: de gezondheid van een partner, ouder of kind; de vele terreuraanslagen die maar niet lijken te stoppen en waarvoor ze angstig zijn; het geluk en de toekomst van hun kinderen…en noem maar op. En ook bij kerkmensen leeft het gevoel van ontmoediging en geen vooruitgang zien.
Wij mogen onze ogen niet sluiten voor de harde realiteit waarvoor zowel individuen als gans onze maatschappij staan. Mensen kénnen zorgen; ons leven is complex en niet om luchtig over te doen. Dit werkjaar echter wil onze bisschop ons oproepen om onze levensvreugde niet te verliezen, ondanks de zorgen en pijn.
We spreken voortaan niet meer over een jaarthema dat elk jaar kan veranderen, maar over een grondtoon die wij als christen in ons leven zouden moeten aannemen, en dat is: Vreugdevol gestemd zijn!
Vraagt de bisschop of het evangelie ons om ons boven de harde realiteit te plaatsen en de ogen de sluiten voor de problemen die Kerk en wereld kennen? Helemaal niet. Maar de bisschop vraagt ons wel om – vanuit evangelische spiritualiteit - doorheen die angsten en zorgen, onze blijdschap, ons vertrouwen in het leven niet te verliezen.
Ik ben altijd een beetje jaloers op mensen van wie ik weet dat ze met serieuze zorgen zitten, maar toch moedig en blij – blijmoedig – door het leven gaan. Het lijkt wel alsof ze hun angsten en zorgen naar een hoger niveau kunnen tillen, dat ze ondanks die zorgen toch als blije mensen door het leven gaan.
Misschien hebt u ook die oproep gezien van Rudy Vranckx, die in een totaal verwoest Syrië als eerste project opnieuw een muziekschool wil oprichten met mensen van ter plaatse, om vanuit een stukje cultuur, mensen opnieuw hoop en zin in het leven te doen vinden te midden van totale ellende.
Ik ben momenteel het boek aan het lezen van El Bachiri, de man die in de aanslagen van 22 maart 2016 te Brussel zijn vrouw heeft verloren, en waarin hij zijn haat op de IS ombuigt in een “Jihad van Liefde” zoals de titel van zijn boek luidt.
Eigenlijk doen al die mensen niets anders dan wat Christus ons op het kruis heeft voorgedaan: zijn onschuldig lijden en dood omgebogen tot liefde voor anderen. Zulke helden, zulke idealisten zijn wij misschien niet, maar ik zie toch veel dergelijke kleine helden bezig in het gewone leven van elke dag: een ouder die 24 u op 24 liefdevol omgaat met een gehandicapt kind; een partner die zijn zieke echtgenoot of echtgenote letterlijk en figuurlijk door het leven draagt. Sterke getuigenissen allemaal. En, als je dan vraagt waar zij die kracht vandaan halen, dan zeggen velen in alle eenvoud: van Hierboven.
“Vreugdevol gestemd”: laat dat de grondtoon zijn van al ons pastoraal bezig zijn. Laten we niet te veel koppen tellen, maar – zonder onze ogen dicht te doen voor de realiteit – de mensen zien die uit evangelische overtuiging werk maken van een gelukkig leven, een samen-leven in kerk en wereld.
Ik moet daarbij nog denken aan priester Dries zaliger die we zo dikwijls in zijn preken hebben horen zeggen, en het zelf ook heel consequent beleefde,: “Een christen moet drie dingen doen: geven, vergeven en gunnen.” Elkaar zijn geluk gunnen.
In voorbereiding op dit artikel googelde ik even de woordjes ‘vreugde’ en ‘blijdschap’ in de Bijbel. Een ellenlange lijst met Bijbelreferenties rolde over mijn scherm. Te veel om op te noemen. Ik wil echter wel eindigen met die weliswaar geïdealiseerde tekst uit de Handelingen van de apostelen (2,46-47) waar men over de eerste christenen zegt: “Dagelijks bezochten ze trouw en eensgezind de tempel, braken het brood in een of ander huis, genoten samen hun voedsel in blijdschap en eenvoud van hart, loofden God en stonden bij het hele volk in de gunst’. Ik weet het, dat is een ideaal, maar idealen zijn als sterren: we kunnen ze niet bereiken, maar we richten er wel onze koers naar.
Willen ook wij onze levenskoers richten naar dit ideaal van de eerste christenen?
