Over ons kerkgebouw als oase van rust en gebed
Waar je in een abdij op bezinning bent, wordt je vaak geconfronteerd met merkwaardige gebruiken. Zo wordt er tijdens de maaltijden niet gesproken maar wel een boek voorgelezen. En verder, je wordt er een sobere kamer toegewezen zonder radio of TV. Na de avondgebeden, de completen gaat de grote stilte in tot ’s anderendaags na het ontbijt.
Telkens wanneer je dat meemaakt is er toch wat aanpassing van jezelf nodig. Het is toch zo onwennig, ongewoon. Maar eenmaal je de knop omdraait en gewoon alles over je heen laat komen, ontdek je een nieuwe dimensie die vaak ondergesneeuwd is in ons bestaan : namelijk de dimensie van de stilte.
En merkwaardig, in die stilte ontstaat er ruimte voor genieting en verwondering.
Je smaakt plots de rijkdom van wat te eten krijgt, veel meer. Je hebt even tijd om bloemen en planten te bewonderen, want je hebt tijd. Het is inderdaad onthaasten, deugddoend. Maar wanneer je na enkele dagen huiswaarts keert, bots je figuurlijk op de haastigheid en snelheid waarmee er in onze wereld geleefd wordt want time-is-money en alles moet just-in-time geregeld geraken.
Soms snakken mensen naar een beetje vakantie, naar dagen waarop hun hoofd met rust gelaten wordt en de zorgen wat opzij gezet worden. Ja, eigenlijk hebben wij allen nood aan zulke momenten. Feestvieren is zeker zo’n heilzaam moment. We hebben er meer dan deugd aan. Maar tegelijk is er evenzeer nood aan stilteplaatsen die een verademing zijn.
900 jaar terug was er reeds sprake van een schamel gebedshuis op de plaats waar wij nu zitten. 900 jaar is deze parochiekerk een oord van rust, een genadeoord waar mensen soms heel even binnen komen, wat neerzitten, bidden of bezinnen en weerom vertrekken. Zo zie ik in deze kerk ook veel passanten, voorbijkomende mensen voor wie dit gebouw ook een beetje een andere groene long is: een oase van rust. Laat ons hopen dat we blijven inzien hoe heilzaam zulke plekken zijn.
Ook onze kerk is een merkwaardige ruimte met ongewone afmetingen, geen vergaderruimte of aula, geen feestzaal, geen bibliotheek of wat dan ook : enkel een ruimte voor stille bezinning en verdieping.
Bezinning en verdieping die op het eerste zicht economisch gezien niets opbrengen net zoals beschermde natuurdomeinen van ontspanning.
Maar ze zijn er echt nodig voor de geestelijke ontspanning van de mens zeker in een tijd waar psychische problemen zo sterk aanwezig zijn. Kerken zijn plaatsen om rustig na te denken en zich te laten inspireren, om af te wegen wat waardevol is en wat niet, om na te denken over zinvolle wegen voor onze toekomst.
Voor christenen komen we hier tot het besef dat wij allen geroepen zijn om mee te bouwen aan wegen die mensen gelukkig maken.
Eigenlijk is dat onze eerste betrachting. Paulus schrijft ergens in zijn brief aan de christenen van Korinthe: ”We willen slechts bijdragen aan uw vreugde”. Alles wat in tegenspraak is met deze opdracht, maakt ons beschaamd en is een anti-getuigenis. Zeker, alles wat ons deze dagen beroert doet ons rouwen en doet ons begrijpen hoe mensen ons de rug toekeren. We kunnen enkel om vergeving vragen en moeten begrip hebben wanneer mensen, diep gekwetst, die niet kunnen geven.
We willen ook in alle bescheidenheid uitzien naar een toekomst waarin we ons steentje bijdragen tot welzijn van mensen hier in onze gemeente, ongeacht wie ze zijn. Het evangelie en de lezingen van deze zondag geven ons in ieder geval stof tot nadenken. Zij houden ons een spiegel voor. Hoe willen wij meebouwen aan de wereld van vandaag en morgen, hoe willen wij hier ter plaatse samen leven en samenwerken ?
Hierover drie bedenkingen
Belangrijk is in de eerste plaats dat wij op mekaar kunnen rekenen, dat een ja een ja is en een neen een neen. Liefst geen onbezonnen haastigheid in het nemen van beslissingen, zodat we achteraf al te snel inzien dat we wellicht verkeerd waren. Er is nood aan stilte en tijd voor nadenken. In een vergaderzaal van een school las ik ooit de spreuk: ”Denk aleer je doende bent en doende denk dan nog!” Dat is een wijze spreuk uit het Boeddhisme. Zich houden aan een gegeven woord is hierbij zo belangrijk. Soms hoor je met heimwee spreken over een tijd waarin ‘een woord een woord was’.
Een tweede belangrijke bouwsteen voor een samenleving is de bereidheid om zich te engageren, liefst duurzaam, met een brede houdbaarheidsdatum. Op onze dagen kijkt men vaak vanuit de luie zetel toe hoe alles reilt en zeilt. Men kijkt zelfs toe met een heel kritische blik en focust vooral op de minpunten. Soms heb ik dan de neiging om te zeggen: ’Kom, sta op en doe er iets aan.’ Misschien moeten wij allemaal een nieuwe bril kopen die ons vooral oog laat hebben voor het goede en het schone dat onder mensen gebeurt. Wie dat doet wordt een gelukkig mens.
Een derde bouwsteen is net als het heilig hartbeeld naast de kerk: een hart dat warmte uitstraalt voor elke mens. Gunnen wij mensen wel voldoende geluk en succes in het leven? Soms zie hoe mensen zich kunnen verkneukelen in de tegenslagen van anderen: ze moeten het maar weten, ze verdienen niet beter. En wij, wij blijven geloven dat elke mens geschapen is naar Gods beeld en gelijkenis, dus geroepen om beeld van goedheid en liefde gestalte te geven. Waar dat niet gebeurt, misbruikt de mens eigenlijk zijn vrijheid.
Beste mensen,
Vandaag staat onze recente dopeling, reus Soupapke, hier in ons midden. Hij is hier welkom omdat hij ons in al zijn eenvoud leert de schone kanten van het leven te zien, mild te zijn in ons oordeel en altijd met een beate glimlach. Ja, hij is een echte ezel!
Mijn gebed voor 900 jaar Kuurne
Lieve God,
Je weet hoe ezels bestaan:
ze hebben Jou immers verwarmd bij Jouw geboorte,
Je gedragen vluchtend naar Egypte,
Je zat op hun rug toen Je geprezen werd in de straten van Jeruzalem als een koning.
Als ezels zijn we dankbaar dat we sterk genoeg zijn
om de lasten van anderen te dragen.
Zo vaak zijn wij er nodig
wanneer mensen uitgeput en moe zijn.
We zeggen IA – ja - en we staan er.
We genieten er van als mensen vertederend naar ons toekijken
en vooral de taal van lieve woordjes hanteren
in plaats van ons te verwijten
dat we nog niet genoeg doen.
Ja lieve God, Je gaf ons genoeg verstand
om niet zomaar overal in te trappen.
Je leerde ons afwachten,
voorzichtig te zijn in het omgaan met mensen:
voorzichtig en discreet.
Men zegt dat we koppig zijn
maar dat vinden wij een vergissing.
Noem ons liever standvastig en betrouwbaar:
onze ja is een ja, en onze neen is een neen.
Zo weet men wat men ons heeft.
Lieve God,
geef ons de kranigheid
om moedig op de tanden te bijten
en door te zetten wanneer wij op onze levensweg
de last en de hitte van de dag ervaren.
Lieve God,
als het nodig is, kan je op ons rekenen.
Je kon het reeds 900 jaar en het zal zo blijven.
Amen.
pr. Filip Debruyne, kermiszondag 1 oktober 2023
