Jaarthema: Bidden met het Onzevader

Bidden betekent voor mij, mij wenden tot God, onze Vader, met alles wat mij bezig houdt. Bidden is belangrijk voor mij en ik wil dat het nog belangrijker wordt, dat ik er nog meer tijd voor vrij maak. Het maakt me gelukkig als ik God bij mijn dagelijkse leven betrek.

Ik heb geen vaste rituelen om te bidden. Ik probeer de kansen te grijpen die ik krijg, maar het zou nog meer een automatisme mogen zijn.  ’s Ochtend op weg naar mijn werk luister ik in de auto geregeld naar Radio Maria en dat spoort me aan om de dag biddend te beginnen. ’s Zondag ga ik ook meestal naar de eucharistie, een goed moment om te bidden. Recent heb ik op de parochie kennis gemaakt met de bijeenkomsten “Brontocht” waar we in kleine groepjes gedurende anderhalf uur Bijbelteksten becommentariëren. Dat is misschien niet echt bidden, maar wel met het geloof bezig zijn en te voelen dat de andere aanwezigen wel broers en zussen van je zijn omdat we in Jezus naam aanwezig zijn.

Als ik zorgen heb, of grote beslissingen moet nemen, is dat vaak de aanleiding om te bidden. Dat geeft me het gevoel dat ik er niet alleen voor sta en dat ik de intentie heb mijn dagelijks werk zo goed mogelijk te doen door God onder de arm te nemen.

Een gebed zou niet af mogen zijn, het zou een continue relatie mogen zijn in alles wat je doet. Maar dat is voor de heiligen weggelegd. Ik hou het bij korte “praatmomentjes” doorheen mijn dag. Het bidden is voor mij goed geweest als ik mijn bekommernissen 100% kan afgeven in gebed en bij wijze van spreken kan zeggen “hier God, ge weet wat me bezig houdt, ge weet beter dan ikzelf wat goed voor ons is, dus “trek er uw plan mee””.  Maar dat in vertrouwen afgeven is zeer moeilijk, maar ik wil daarin groeien. Want ik geloof wel hoe meer we loslaten en in Hem vertrouwen, hoe meer Hij in relatie komt met ons. God dringt zich niet op, maar laat ons vrij, als we het liever allemaal alleen oplossen, laat hij ons doen.  Ik wou dat ik meer kon loslaten en kijk op naar mensen die daar beter in slagen als ik.

Bidden heb ik zeker van mijn ouders geleerd. Maar dikwijls vond ik dat saai en dat het veel te lang duurde, al die intenties! Mijn ouders baden  ’s avonds samen en als ik thuis was moest ik daaraan deelnemen. Ik hoopt stiekem dat ze het zouden vergeten of trok me rap terug op mijn kamer als ik dacht dat het avondgebed eraan kwam. Maar nu ben ik dankbaar dat ik er zelf meer over weet dankzij andere gelovigen die voor mij een voorbeeld zijn.