Met ruim 350 mensen vierden we kerstavond in de Sint-Pieterkerk. De viering begon met een gesprekje tussen opa Jan en kleindochter Juliette: “’t Zijn moeilijke tijden…” Priester Filip legde meteen de link naar het Bijbelverhaal van Noah en zijn ark, een plaats van rust en troost in een zee van ellende. En hoe Noah erin bleef geloven dat het tij zou keren, wat hij dan ook bevestigd kreeg in dat kleine takje van hoop dat de duif bracht.
Dat was dan ook de rode draad doorheen de kerstviering: de kerststal als een plaats van rust en troost in donkere tijden, de kinderen die versierde groene takjes meegebracht hadden om in de offerande aan te brengen, de vredesduiven die opgehangen werden bij de voorbeden, het vredeslicht dat we centraal plaatsten... We voelden ons verbonden met elkaar en met de mensen die het moeilijk hebben in onze maatschappij en in de wereld.
Het gelegenheidskoor, de Emmaüszangers, zette zijn beste beentje voor en trok de kerk mee in de samenzang. “Vrede, vrede, vrede op aarde aan alle mensen die van goede wille zijn.”
