Beste mensen ‘van goede wil’,
Na een kerstviering zei me iemand: ”Jouw preek klinkt als een echt werkprogramma voor het komende jaar”. Graag geef ik mijn homilie mee als mijn nieuwjaarsbrief.
We hoorden op Kerstdag de stem van de profeet Jesaja: ”Hoe lieflijk op de bergen de voeten van de vreugdebode die vrede meldt, goed nieuws verkondigt, die heil komt melden.” En in het evangelie herhaalde zich dat nogmaals met de engelen die een ‘vreugdeboodschap’ aankondigden. Contrasterend met wat me ooit een hoofdjournalist van een krant zei: ”Goed nieuws is voor ons slecht nieuws, want dat verkoopt niet.”
Als christenen blijven wij geloven in de kracht van goed nieuws. Midden een wereld vol slecht nieuws weten wij ons geroepen om blijde boodschap te verkondigen. In de duistere dagen van deze tijd willen we lichtjes van hoop en toekomst laten branden. En met de immer groene kersttakken onderstrepen we duurzaamheid en de kracht van onze blijde boodschap. Immers, zo geloven wij: met ‘goede wil’ kom je het verst, kun je de wereld veranderen. Christenen zijn altijd een beetje tegendraads: zij roepen op tot daadkracht wanneer anderen mistroostig kankeren over wat er allemaal in de wereld reilt en zeilt. Ook in eigen huis, in onze Kerk, is er veel pijn en verdriet, genoeg om moedeloos te worden en vinden sommigen er redenen in om af te haken. Ondanks alle begrip worden wij opgeroepen om niet moedeloos bij de pakken te blijven zitten ook wanneer het huis van de Kerk overstroomd geraakt en wankelt door een storm van negatieve berichten. We kunnen het niet ontkennen: het is soms bang afwachten of de muren sterk genoeg zullen zijn om staande te blijven. Hoe pijnlijk ook, toch zien we uit naar een tijd waarin alles ‘Godzijdank’ weerom zijn plaats kan krijgen: de donkere bladzijden die als een schaduw en een smet niet vergeten mogen worden, maar ook de mooie bladzijden van inzet en gedrevenheid van velen voor mens en maatschappij.
In deze tijden van opwarming van de aarde lijkt immers het hart van velen af te koelen. Hartelijke genegenheid en warme bekommernis lijken wel in te boeten en plaats te maken voor harteloze en koele concurrentie. Er is zoveel wantrouwen en haastigheid om mensen te kleineren en zich te vermeien in smeuïge verhalen. Je merkt het: de tijd dat men de vuile was angstvallig ging verbergen – gelukkig of niet - is vervangen door een ontembare drang om alles in de openbaarheid te gooien en dat zonder enige gène. Bij zoveel bladzijden vol slecht nieuws stel je je soms de vraag of er nog mensen van goede wil zijn? Het slechte nieuws krijgt immers de volle aandacht.
Maar ook het wereldnieuws is somber en doet ons mistroostig worden. Er zijn uiteraard de rampen en de overstromingen, de aardverschuivingen en de vulkaanuitbarstingen. Er zijn de slechte Pisarapporten die de kwaliteit van het onderwijs onderstrepen. Er zijn de vele vragen over sommigen die politieke verantwoordelijkheid dragen en meer bezig zijn met het eigen imago dan met het zoeken naar oplossingen voor menselijke problemen. En verder, nog pijnlijker: we zijn ondertussen gewoon geworden aan de dagelijkse berichten over onschuldigen gedood in de koude nachten van Oekraïne of Gaza. Het land waar Jezus geboren werd, lijkt wel een canvas geworden waarop een menselijk leven van weinig of geen tel meer is. En bij ons neemt de armoede maar toe. Het aantal bezoekers van onze sociale kruideniers en de vragen aan voedselbanken nemen zienderogen toe. Ondertussen zien we op televisie in programma’s als ‘the sky is the limit’ hoe bij rijken de miljoenen euro’s rollen, terwijl het aantal armen met de dag stijgt. En om niet te vergeten: heel pijnlijk de gezinsdrama’s…
Goede mensen,
Het is goed een kerststalletje te blijven plaatsen in onze huizen als een warme oproep tot stille eenvoud, om geluk te zoeken in de kleine dingen ‘die het doen’. Kijken we even naar de beeldjes in ons stalletje.
God vraagt ons te kijken naar het kerstekind dat als het ware hulpeloos en met open armen vraagt om onze aandacht en zorg. Wil jij voor medemensen als een vader en moeder zijn? Heb je wat minder aandacht voor jezelf en kun je je vreugde vinden in het kunnen dienen? Een prof uit onze seminarietijd zei heel vaak toen je bij hem aanklopte: ”Waarmee kan ik je van dienst zijn?” Godzijdank waar mensen deze woorden in de mond nemen!
God vraagt ons te kijken naar de herders. Zij knielen voor het Kerstekind en maken zich klein. In een tijd waar men er soms op uit is om mensen op de knieën te krijgen, waar men mensen door de knieën wil doen gaan, knielen de herders vanzelf. Kunnen wij ook vanuit die houding opkijken naar het mooie dat in elk mensenhart leeft? De herders ‘aanbidden’ het Kerstekind. Kunnen wij nog mensen aanbidden die voor ons voorbeelden en wegwijzers in het leven zijn? Kunnen wij naar het woord van Paulus de andere belangrijker achten dan onszelf? Godzijdank waar dat mogelijk is!
God vraagt ons te luisteren naar het gezang van de engelen, niet naar een klaagzang over wat er allemaal verkeerd loopt, maar naar een vreugdelied. Het is het vreugdelied om met de vleugels van engelen - vliegensvlug - mensen te bemoedigen en hun zorgen te helpen dragen. Het is eigenlijk de vreugdezang die daar gezongen wordt waar mensen kunnen dankbaar zijn om al het goede dat hen gegeven wordt, waar niets zomaar evident is en waar we kunnen zeggen: “Ik heb veel meer gekregen dan ik verdiend heb”. Godzijdank wanneer wij een vreugdelied mogen horen !
God doet ons ook kijken naar de drie koningen. Zij geven geschenken. Zij proberen met goud, wierook en mirre uit te drukken wat zij met woorden niet gezegd krijgen. In onze tijd pleit men zo vaak voor eigen rechten in plaats van te danken om wat zomaar gegeven wordt. Is ons hart niet overgelukkig wanneer we zomaar onverdiend iets krijgen? Dat mensen ons graag zien: dat is de grootste vreugde die we kunnen meemaken. Dan wordt de geste veel belangrijker dan de inhoud van een geschenk. Godzijdank als we kunnen geven in plaats van opeisen!
En in alle stilte laat God ook in zijn kerststal een os en een ezel zien. In al hun eenvoud zijn ze nuttig: ze zijn warmte voor wie het koud heeft. Zij zorgen voor de gezelligheid. Het zijn soms de kleine en eenvoudige mensen die net als kinderen het samenzijn opfleuren. Zij zijn dankbaar om een eenvoudig geschenkje, het geschenkje van de aandacht en het aanvoelen dat ze er mogen zijn en er niet te veel zijn. Het doet me ook denken aan de eenvoudige vreugde van grootouders wanneer ze vertederd van hun kleinkind een zelfgemaakt geschenkje krijgen. Het wordt soms jarenlang als een kleinood bewaard. Godzijdank!
Met Maria als onze voorspreekster en Jozef die ons de weg van verantwoordelijkheid toont, gaan wij de toekomst tegemoet als een roeping om Jezus’ stem te laten klinken in de nachtelijke wereld van deze tijd. Godzijdank!
En tot slot nog dit :
900 jaar Kuurne maakte ons gelukkig! De reliek van het Heilig Bloed van Voormezele in Kuurne bij de Palmprocessie gaande van parochie tot parochie; de aandacht voor de opgraving in de Sint-Michielskerk met onze nieuwe brochure; de Sint-Pieterskerk die op monumentendag alle geheimen prijsgaf in een onverbeterlijke rondleiding; het onvergetelijke kerkterras met zuster Fientje en Westvleteren; de doop van Soupapke en zijn aanwezigheid in de feestelijke patronale viering van Sint-Michaël; de inzegening van de nieuwe kerststal; de grote kerstboom met 4300 lichtjes; het prachtige kerstconcert in Sint-Katharina; de prachtige klanken in het concert in Sint-Michiel; de prachtige kerstviering in de Sint-Pieterskerk.
Ja, veel redenen om dankbaar te zijn: het grote aantal eerstecommunicanten, vormelingen, de kinderen die zich zo graag bij de Jezusclub vervoegen in de weekendviering en niet te vergeten onze trouwe misdienaars en lectoren.
Dat alles dankzij inzet van zovele mensen van goede wil, onze vrijwilligers! Godzijdank dat zij er zijn!
kan. Filip Debruyne
