Een mijmering na de eerstecommunieviering in de Sint-Pieterskerk

De zegen is gegeven, het laatste liedje gezongen, het bloemetje gegeven aan moeke. Gelukkige mensen staan recht, kinderen gaan lachend van her naar der, bij vriendjes, naar juf, mama en papa, oma en opa. Ik kijk dankbaar mijmerend naar die gezellige drukte na de eerstecommunieviering.

Een kleine komt naar mij toe, trekt mij naar beneden, geeft mij een zoen op mijn wang en zegt stralend: Nà, omdat je mij Jezus hebt gegeven! Wie kan daar onverschillig bij blijven? Ja, Jezus, Je hebt gelijk: Wie niet wordt als deze kleinen kan van het Koninkrijk niet veel snappen... De spontaneïteit, de eenvoud waarmee zij instappen in dat liefdesverhaal van God en mens... ja, daarvoor moet je inderdaad een kinderhart hebben (en behouden!).

Het was weer een feest. Weer hoorden wij hun liedjes klinken, weer hoorden wij die gebedjes die ze toch met zulke ernst baden; weer mochten wij in zoveel paar blinkende kinderoogjes kijken toen we zegden: dit is het Lichaam van Jezus.
De dag van het feest is voorbij, maar wekelijks zegt Jezus: Laat die kinderen tot Mij komen en hou ze niet tegen...  Ook op die mooie dag zei Hij: Tot weldra!  

Hopelijk mag die kleine dikwijls aan moeke en vake een zoen geven en zeggen: Na, omdat ik weer Jezus mocht ontvangen...

Diaken Ksaf