Wie op de kaart van België kijkt waar dit dorpje ligt, zal meteen begrijpen waarom we spreken van het “tussengebied”. Meersel-Dreef ligt op een uiterst noordelijk puntje van de provincie Antwerpen, vlakbij de Nederlandse grens. Het is zeer landelijk gelegen en de bus moest dus goed manoeuvreren over de kleine landweggetjes tussen de weiden met koeien om er te geraken. Het was een bewolkte dag, maar gelukkig regende het niet. Op de autostrade richting Antwerpen was het al erg druk ‘s morgens, maar we bleven van fileleed gespaard.
Aangekomen in Meersel-Dreef werden we warm onthaald in de Boerenschuur, waar koffie voor ons klaarstond. Diaken Jan leidde de dag in en we zongen reeds enkele liederen. De “Vlam van liefde”, het lied van het jubeljaar, mocht natuurlijk niet ontbreken. Daarna kwam pater Kenny aan het woord. Hij vertelde ons over de geschiedenis van het domein, over hoe het Mariapark tot stand gekomen was en over de spiritualiteit van Franciscus en de Kapucijnen. Zij begeesteren een bedevaartsplaats en een belevingscentrum en willen zowel jong als oud boeien.
Over de befaamde Mariagrot kwamen we te weten dat ze gebouwd werd toen een pater Kapucijn op een missie naar Pakistan bijna schipbreuk had geleden en ze op wonderbaarlijke wijze gered werden na een gebed tot Onze Lieve Vrouw. Normaal wou hij deze Mariagrot aan de voet van de Himalaya laten bouwen, maar toen bleek dat dit niet mogelijk was, besloten ze om de grot in Meersel-Dreef te bouwen. Er was altijd al Mariaverering geweest in dit park, oorspronkelijk rond het “huisje van Loreto”. Nu moest Onze Lieve Vrouw van Loreto plaats ruimen voor de populaire devotie van die tijd: Onze Lieve Vrouw van Lourdes.
Heel wat te beleven
De kinderen namen in de voormiddag deel aan een Godly-play verhaal over Franciscus. Na de middag stapten zij enthousiast het barrevoetspad.
Met blote voeten over kurken stappen is niet gemakkelijk, pater Kenny vertelde al dat het met schoenen helemaal niet lukt. Dennenappels, water, houten balkjes, zand, schelpjes en ja ook slijk waar je inzakte tot over de enkels lag op het pad. Niet zo maar slijk, maar eerder zwarte vettige klei met blijkbaar geneeskundige kracht. Gelukkig stond er op het einde van het pad een kraantje om de voeten af te spoelen.
Heerlijk toch om terug de aarde onder je blote voeten te voelen, om met je hele voet grip te zoeken op de grond. Enkele kinderen gingen zelf drie keer het pad.
Het verhaal van Maria werd verteld en de kinderen maakten een stopmotionfilmpje van het bezoek van Maria aan Elisabeth.
Voor elk wat wils
De volwassen hadden de keuze uit het belevingscentrum in het klooster, of de rozenkrans, de kruisweg of het Franciscaans labyrint in het Mariapark aan de overkant.
Langs de paden van het labyrint, niet te verwarren met een doolhof, stonden overal prachtige bloemen te bloeien. Op elke plaats van het pad was er veel zien en het doel, het midden van het labyrint, was niet altijd direct zichtbaar, net zoals in het leven.
Tijdens de middag stond in de Boerenschuur een heerlijke lunch klaar. We hadden soep gemaakt en brachten brood en beleg mee. Als dessert konden we knabbelen aan een lekkere appel of peer.
Stemmige viering
De dag sloten we af in het stemmige kerkje. Priester Wouter ging de viering voor en Jan en Heidi begeleiden de zang en muziek. En we zongen allemaal mee, de hymne van het Jubeljaar hadden we in de loop van de dag een paar keer geoefend zodat die nu jubelend door de kerk klonk.
Priester Wouter herinnerde ons aan onze doop. Hoe wij de genade van God toen mochten ontvangen, voor altijd, voor heel ons leven. Dat mogen we niet vergeten, die Goddelijke Kracht en Liefde is voor altijd bij ons. Rond de prachtige doopvont, waarin het water lichtend opborrelde, zongen we ‘Bron in de woestijn’.
Het evangelie ging over de genezing van de 10 melaatsen, een gemengde groep die zich bevond in het “tussengebied” tussen Galilea en Samaria. Wouter gaf volgende uitleg over dit tussengebied:
In dat tussengebied gebeurt er iets wonderlijks. – Misschien moet je je wel in tussengebied begeven om iets wonderlijks te ervaren?! Je kunt daarvoor denken aan de genezing van die melaatsen; je kunt daarvoor ook denken aan de dankbaarheid die opwelt – helaas maar bij sommigen, wat zelfs Jezus pijnlijk vindt, omdat dankbaarheid de gebeurtenissen van het leven op hun juiste plaats zet; maar vergeet niet het wonder ook te zien in het sámen optrekken van die ‘Joden en Samaritanen’. Het zal hun nood geweest zijn die hen samenbracht, maar het was hun ‘samen’ dat hen sterkte om Jezus te durven benaderen.
Laten we dus maar de marge opzoeken, en samen met de mensen die we daar zullen aantreffen, zullen we wellicht ook dichter bij Jezus komen!
Ook wij kwamen deze dag in het tussengebied rond Meersel-Dreef en daar mocht inderdaad iets wonderlijks gebeuren.
Ontroerend mooi.
Nadien maakten we met het borrelende water allemaal een kruisteken, als herinnering aan ons doopsel en de genade van God. We werden gezonden om, net zoals Jezus, naar mensen toe te gaan die leven in het 'grensgebied' van onze samenleving. In een grote kring sloten we de viering af met de zegen van Sint-Franciscus, een hand op de schouder, zo mekaar zegenend. De dag was te kort om alles te kunnen beleven, maar ieder van ons neemt dat stukje eigen belevenis mee naar huis, om verder op weg te kunnen gaan als Pelgrims van Hoop.
foto's en tekst: mdr en slm
