EINDEJAAR 2025
Beste vrienden en kennissen,
Het einde van het jaar 2025 komt in ‘t zicht. Een gelegenheid om wat te vertellen over ons leven, langs deze moderne weg van internet.
Ik hoop dat jullie het goed stellen. Velen worden al een dagje ouder, met natuurlijk wat ongemakken en beperkingen. We kunnen niet alles meer doen zoals vroeger. Maar als het vuur in ons binnenste blijft branden, dan blijven we ook jong van hart. Dan kunnen we ook gelukkig verder leven.
Voor mij was 2025 een speciaal jaar. Ik had het geluk om op vakantie te komen voor een paar maand. Het doet mij altijd goed die frisse lucht, na de zwoele hitte van Kongo. Dat doet me herleven. Het is 60 jaar geleden dat ik voor de eerste keer naar Kongo vertrok. Voor mijn vertrek, op 17 juli 1965, mocht ik mijn eerste huwelijk inzegenen, van onze Willy en Laura. Vorig jaar was het ook 60 jaar geleden dat ik priester werd gewijd. Deze twee verjaardagen hebben we in mei dit jaar kunnen vieren in familie.
Ik moet me verontschuldigen dat ik niet velen van u bezocht heb. Gezien mijn leeftijd, en me weer aanpassen aan het verkeer in België, dat is niet gemakkelijk. Daarom heb ik me niet te ver geriskeerd, en ik had ook geen GPS in de kleine Golf.
Na een deugddoende vakantie ben ik op 20 juni weer naar Kinshasa vertrokken. Naar dezelfde post : in ons bezinningscentrum, genoemd naar onze stichter : Teofiel Verbist. Niet meer als eerste verantwoordelijke, want sinds begin 2024 is mijn opvolger benoemd. Zo heb ik hier een kalm leven, Ons centrum is gelegen in een groot domein, in volle natuur, buiten alle lawaai. Wel kan ik toch wat helpen voor de mis, de persoonlijke begeleiding, nu en dan een retraite leiden. Dat vraagt natuurlijk ook een ernstige voorbereiding. Ik verveel me niet. Ik heb tijd om te lezen, te bidden, in ons domein wandelen. Al jaren leef ik hier alleen als blanke tussen Afrikaanse medebroeders, zusters, retraitanten en degenen die een vorming komen volgen. Ik kan het nieuws volgen op TV en radio, ook de voetbal. Wat ontspanning kan geen kwaad. Gelukkig is mijn gezondheid nog goed, daarvoor dank ik God elke dag.
Met het land gaat het echt niet goed. Wel zijn er akkoorden getekend in Washington voor vrede, maar dat is op papier. In het Oosten van het land gaan de gevechten voort, erger en heviger dan voordien. Gisteren hebben de rebellen de stad Uvira ingenomen, weer 200.000 mensen op de vlucht. Het ongeluk van Kongo is dat het heel veel rijkdom bezit, en iedereen wil daarvan het zijne uit de pot halen, terwijl de lokale bevolking er niets van heeft ; die moet op de vlucht slaan en alles verlaten, in vluchtelingenkampen gaan wonen en leven van humanitaire hulp. En dat in een streek met vruchtbare grond, een aangenaam klimaat, waar de mensen kunnen leven van hun velden.
Kinshasa, overbevolkt, ze bouwen alles vol. Wat als gevolg heeft een onvoorstelbare verkeershinder, een verkeerschaos. Vele chauffeurs houden niet de minste rekening met het verkeersreglement. Als we naar de stad gaan, een 20 km van hier, vertrekken we ‘s morgens om 5 uur, dan zijn we op een klein uur op de prokuur. Als we later vertrekken kunnen we er soms 2 of 3 uur over doen. Nu de tropenregens begonnen zijn, lopen dikwijls de straten en sommige wijken van de stad onder water.
Vele mensen leven in grote armoede. Studenten en studentinnen komen bij mij aankloppen om wat hulp voor hun studies. Met de steun van jullie tijdens mijn vakantie kan ik hier en daar toch wat helpen. Het Congolese volk is moedig en ‘s zondags na de mis zien we blije en vriendelijke mensen. Misschien toch te fatalistisch en iedereen voor zichzelf. Ze aanvaarden die toestand. Zo is het moeilijk om iets te organiseren.
Misschien vraagt ge u af waarom ik toch hier wil blijven. Omdat het mijn roeping is. Ik heb niet gevraagd om naar Kongo te vertrekken, mijn oversten hebben me naar hier gezonden. Op de keper beschouwd is het God die me gezonden heeft. Toen we op 25 oktober, de dag van mijn eerste aankomst in Kinshasa, mijn 60 jaar Kongo vierden, vroegen velen mij hoe ik daartoe bekwaam ben. Ik antwoordde : omdat God me een lang leven gegeven heeft, waarvoor ik Hem dank. En ik voegde er ook met een beetje humor aan toe : Hij heeft me ook een virus ingespoten, geen kwaadaardige, waartegen geen vaccin bestaat en die men met geen enkel geneesmiddel kan klein krijgen. Ik ben hier altijd gelukkig geweest. Dat wil niet zeggen dat ik geen moeilijkheden ontmoet heb. Maar die moeilijkheden hebben me niet belet om trouw te blijven aan mijn missionarisroeping. Dat is trouwens ook zo voor jullie. Jullie blijven ook trouw in uw huwelijk ondanks de moeilijkheden. Deze maken onze liefde echter et dieper.
Over een paar weken vieren we Kerstmis. We gedenken dan een gebeurtenis die we ons niet konden inbeelden : de Zoon van God is mens geworden, een broer van ons allen. Hij heeft ons leven willen delen, en al is Hij niet meer zichtbaar onder ons, Hij blijft met ons meegaan, om richting aan ons leven te geven. Hij wordt de prins van de vrede genoemd. Wij zingen dat op Kerstmis : Eer aan God in den hoge, en vrede op aarde aan de mensen die hij liefheef. Het was ook de eerste groet aan zijn leerlingen na zijn verrijzenis : vrede zij met u !!! Dat is ook de zending die ons telkens toevertrouwd wordt op het einde van de mis : Gaat nu allen heen in vrede !!! Hoezeer hebben we vrede nodig in onze wereld van vandaag, waar zoveel geweld en oorlog woeden ! Vrede in onszelf, in ons hart, vrede met onze medemensen, vrede met God. Aanvaarden we deze opdracht met een blij hart, en brengen we vrede waar we kunnen. Dat is dan ook mijn wens : Vrede aan u allen !!! Met die vrede in ons hart en dragers van die vrede, kunnen we met vertrouwen het nieuwe jaar instappen. Van harte een gezegende Kerstmis en een Gelukkig Nieuwjaar !
Met een vriendelijke groet aan u allen.
Jos.
