De bezinning die je hoorde op het einde van onze weekendvieringen kan je hier nog eens (na)lezen.
Alleen voor liefde buig ik, alleen voor de Heer, die liefde is. Niet voor macht of winstbejag of aanzien buig ik of ga ik op de knieën. Niet voor de dwingende wedloop naar het ‘nooit genoeg’. Alleen voor liefde buig ik, alleen voor die God, die recht doet aan elke kwetsbare mens. Ik buig niet voor wie ons verdeelt, die ons verstrooit of uiteenwerp.
En niet voor wat ons van leven afleidt. Alleen voor liefde buig ik. “Heilig is onze God alleen, en niet de goden van de wereld.” Alleen voor die Ene, die liefde is, wil ik buigen, en zelfs knielen.
Zo geraken we vol van hoop, zo wórden we volk van hoop.
