De bezinning die je hoorde op het einde van onze weekendvieringen kan je hier nog eens (ns)lezen
Waarom schrikken wij ervoor terug ons door God te laten beminnen? Waarom zelfs die gedachte afwijzen en al het lijden van de wereld aanwijzen om te bewijzen dat Gods liefde een illusie is?
Waarom moet de wereld eerst volmaakt zijn, vooraleer wij durven te geloven dat God van ons houdt? Waarom schrikken wij ervoor terug ons door God te laten beminnen? Waarom willen wij afstand houden? Waarom telkens uitpakken met het doembeeld van onze fouten en onze belofte aan vergeving? Waarom niet simpel gelukkig zijn omdat God van ons houdt?
Als God ons wil beminnen in een wereld zoals die is, als Hij van ons wil houden zoals wij zijn, onvolmaakt, struikelend, maar steeds op weg. Als liefde nu eens zijn manier is om het lijden van de wereld mee te dragen. Als liefde zijn manier is om ons te genezen om ons weer heel te maken. Als liefde zijn taal is, zijn Woord… Waarom zouden wij er dan voor terugschrikken om Hem te antwoorden in dezelfde taal, met hetzelfde woord? Hij heeft het in ons hart gelegd.
