Onder druilerig weer was de kerk van Achel-Dorp volgelopen met figuranten uit de processie, Antoniusvereerders, communicanten, de chiro-jongeren (ieder jaar trouw op post) en vele anderen. Het gelegenheidskoor, stilaan ook een vaste waarde op hoogdagen, zette feestelijk in: Wij zoeken u als wij samen komen. De hartelijke verwelkoming van pastoor Roel, de volle kerk en ieders betrokken aanwezigheid zette de toon voor een echte viering. Niet alleen de communicanten, maar vele kinderen en jongeren gingen in op de uitnodiging om tijdens het Onze Vader rond het altaar te komen staan. Als vredesstokers werden ze aansluitend de kerk in gestuurd om iedereen de vrede te wensen. Want dat was het thema dit jaar: Vredesstokers. Het woord staat niet in een woordenboek, maar de kinderen hadden de inhoud goed begrepen. “Vrede stoken begint met die goeiemorgen, aan iedereen die je tegenkomt.” Dat is een keer niet vergeten dat compliment te geven, die dankjewel uit te spreken… Vrede stoken zit in elke daad van kleine goedheid…
Van de fikse bui tijdens de viering hebben de kerkgangers niet veel gemerkt, en toen de klokken het startsein gaven voor de ommegang, kon je niet eens spreken van miezerregen. Bij momenten vielen er druppels, dat wel, en het vuur dat altijd wordt meegenomen, ontstoken aan de paaskaars, gaf bij het vertrek vooral rooksignalen. Maar éénmaal op gang en halt houdend bij het rustaltaar, zette het de talrijke blokken hout -één voor iedere groep, buurt en vereniging- vlotjes in vuur en vlam. Het knetterend geluid, het geruis van de wind en de klokslag van elf uur was het enige dat hoorbaar was tijdens het moment van stilte, vlak voor de zegen en het Te velde…
De namiddag kreeg een paar fikse buien over zich, maar daar laat een dorpsfeest zich niet voor stilleggen. In de kerk was het natuurlijk de hele namiddag droog. Een tentoonstelling met werk van vluchtelingen en deelnemers aan de babbelateliers in Genk (schilderend elkaar ontmoeten en meteen je Nederlands oefenen: een atelier voor anderstalige nieuwskomers o.l.v. Youssef Hajam). Minder druk dan andere jaren, maar daarom niet minder gezellig werd de ziel van een gemeenschap weer gevoed door de combinatie van geloofsbeleving, aangewakkerd door stilte en de begankenis van een volksfeest. De schilderingen in de De Leonaerdtslaan, op zaterdagavond door de kinderen aangebracht, zullen er nog een aantal maanden een stille gestuige van blijven...
Dankjewel aan iedereen die er een steentje toe bijdroeg!
