Pluspunten van een kerkelijke uitvaart
Een plek van generaties lang
De plaats van waaruit je je geliefde ten grave draagt, is meer dan een symbolische plaats. Het is het centrum van het kerkdorp. Dit gebouw staat op ‘de duurste grond’. Sinds decennia, soms eeuwen lang is dit de plaats waar mensen samenkomen om te vieren en te rouwen.
Je bent deel van een groter geheel, op basis van het doopsel
Je hoort bij een groter geheel. Door je doopsel hoor je bij een beweging van mensen die, weliswaar op mensenmaat en met veel fouten, een steen verlegde in de rivier op vlak van onderwijs, ziekenzorg, opvang van gehandicapten en ouden van dagen. Het luiden van de klokken en de gezangen -indien het mogelijk is, is er een koor- verbinden ons met een groter geheel in een gebruik van eeuwen.
Je wordt binnengedragen… Tot aan je geboorte werd je gedragen in de moederschoot. Je hele leven lang werd je door mensen meegedragen in hun hart. Nu je gestorven bent, wordt je opnieuw gedragen.
…en in het midden geplaatst… het leven van de overledene staat centraal. Alles wat we ontvangen hebben van elkaar en van het Leven, geven we dankbaar weer uit handen. Biddend spreken we onze pijn uit en ons verdriet. We willen er op vertrouwen, gelovig vertrouwen, dat het met de dood niet gedaan is. Dat alles wat in liefde heeft mogen bestaan, bestemd is voor de eeuwigheid.
…in een kring van mensen: op de eerste plaats je familie en vrienden. Maar soms zijn er mensen die je er niet had verwacht. Niemand van de familie kan weten wat je geliefde overledene soms voor iemand heeft betekend. Voor je aanwezigheid in de kerk heb je geen uitnodiging nodig. Sluit maar aan! Er is plaats. Als je je medeleven aan een nabestaande wil uitdrukken, ben je welkom. Als jij graag een laatste eer betuigt aan een medemens ben je welkom!
We eren het dode lichaam. Het lichaam waarmee je gekend was : daarin zat je eigenheid, daarin herkenden we die glans in je ogen, je littekens, jouw eigen manier van in het leven staan. Daarin werd misschien ook de kwetsbaarheid van mensen al zichtbaar. Toch wordt de voorkeur gegeven om eventuele crematie uit te stellen tot na de kerkelijke uitvaart. In coronatijden was dat anders, en de begrafenisondernemer vindt een urne gemakkelijker, maar ook het dode lichaam spreekt over het leven van de geliefde.
We beluisteren een boodschap van hoop. Want ondanks de dood is alles nu toch zomaar niet voorbij? Wat mensen voor elkaar betekend hebben, gaat toch niet verloren? De paaskaars brandt. Licht is niet tegen te houden. Het minste straaltje licht, helpt de complete duisternis doorbreken. Op de Paasochtend was de steen voor het graf weggerold. Er werd op het graf een ander licht geworpen, letterlijk en figuurlijk. We vinden steun en houvast vanuit de Schrift. Iets is niet ‘waar’ omdat het in de Bijbel staat. Omdat mensen er zich in herkennen, omdat ze het als ‘waar’ aanvoelen, omdat ze het als ‘waar’ ervaren hebben, staan er teksten in de Bijbel die spreken over leven na de dood, over hoop en geborgenheid in Gods handen.
We bundelen de betekenis van iemand zijn leven in een symbool. Woorden zijn maar woorden. Op de drempel van het afscheid wordt het wezenlijke onzegbaar. Een beeld, een symbool spreekt soms nog veel meer. Daarom is er een symbool en worden rond het dode lichaam symbolische handelingen gedaan. Het licht van de Paaskaars wordt, zoals bij het doopsel bij de geliefde gebracht. Ook het doopwater wordt weer gebruikt, om het lichaam te besprenkelen. Water beschermt ons in de moederschoot, met water werden we gedoopt. Water zuivert en geeft leven. Tot slot is er ook wierook. Wierook om te danken wie iemand was. Wierook om de overledene te omringen met onze liefde. Zoals deze wierook ten hemel stijgt, zo willen wij ook onze geliefde zachtjes loslaten en toevertrouwen aan God.
Concreet
Met de voorganger worden concrete afspraken gemaakt. Samen worden teksten uitgekozen. Er wordt een evenwicht gezocht tussen parochiale betrokkenheid en persoonlijke voorkeuren.
De uitvaart vindt plaats om 10u30.
De avond ervoor kan er een gebedswake gehouden worden, om mensen de kans te geven hun betrokkenheid te uiten, als ze niet naar de uitvaart kunnen komen.
De uitvaart is een gebedsdienst, geen eucharistieviering. Op een zondag na de uitvaart, de laatste zondag van een maand, wordt de overledene genoemd en herdacht in een eucharistieviering van de plaatselijke geloofsgemeenschap. Dit is de gedachtenisviering.
Als de eucharistie voor de overledene van grote betekenis was, kan de uitvaart plaatsvinden in de context van een eucharistieviering. Er moet dan wel een priester beschikbaar zijn. Voor een overledene die met een eucharistieviering begraven is, volgt er geen gedachtenisviering.
Je neemt bij een overlijden best contact op met de pastoor-moderator van onze Pastorale eenheid, pastoor Innocent Ouedraogo. Tel. 0032 493 48 13 37.
Alle families diebij het overlijden van een geliefde beroep deden op de parochie worden bij de eerstvolgende (Allerheiligen)(Allerzielen)viering van 1 of 2 november uitgenodigd om het kruisje af te halen dat bij de uitvaart een symbolische rol speelde. De naam van de overledene staat daar op vermeld.
