Geloven is nooit evident geweest...
Een collega zei me onlangs: “Er is maar een zekerheid, dat we niet zeker zijn;
hoe ouder ik word, hoe minder zeker ik ben...”
Misschien dachten we dat we safe waren; maar de tijden kunnen keren!
Zelfs op de seizoenen kan je niet meer rekenen en het virus kan aardig uit de hoek komen!
Inderdaad, er bestaat geen verzekering voor het leven.
Psalm 90, het gebed van de dienaar Mozes, geeft dit treffend weer:
“De maat van ons leven is 70 jaar, als we sterk zijn misschien 80 jaar.
En zelfs in onze beste jaren hebben we zorgen en verdriet.
Plotseling is ons leven voorbij, want de tijd vliegt…
Heer, U bent door de eeuwen heen een schuilplaats voor ons geweest.
Nog vóór de bergen ontstonden, nog vóór U de aarde had gemaakt, was U al God…
U ziet al onze ongehoorzaamheid, ook de slechte daden die verder niemand ziet…
Leer ons zó te leven dat wij er wijs van worden.
Laat ons alstublieft zien dat U van ons houdt, onze Heer God.
Zegen alles wat we doen. Als U het zegent, zal het goed zijn”.
Regels en geboden toepassen…
Op de berg Sinaï ontvangt Mozes een aantal leefregels.
Maar de ‘wet’ (Thora), zijn geen eeuwige verworvenheden en worden wel vaker niet toegepast.
Geloven…het blijft een opdracht steeds weer,
stappen op een slappe koord, met de onzekerheden die daarbij horen.
Mozes heeft het beloofde land vóór zijn dood maar vanuit de verte gezien.
Niet zonder slag en stoot heeft Jozua het beloofde land kunnen intrekken.
Met een kleine rest hebben ze kunnen bouwen aan een nieuw volk
dat Jahwe-God trouw was gebleven.
Een tempel zal nog lang op zich laten wachten...
Wat slecht is, blijft niet duren…
Die hoop lijkt wel de rode draad door alle lezingen van de 4de zondag in de Vasten.
Misschien was de opdracht die ze voor zichzelf bedachten:
het Volk Israël, het land van belofte, aan Abraham beloofd.
Maar ook die weelde kunnen ze niet aan, en allerlei neveneffecten komen aan het licht.
Het geloofsleven loopt uit op een fiasco;
de tien richtinggevende geboden worden met de voeten getreden.
De hele geschiedenis wordt beschreven in het 2de boek Kronieken (1ste lezing).
God heeft medelijden met zijn volk en zijn woonplaats, de tempel van Jerusalem,
zoals hij voorheen ook de ellende van zijn Volk had gezien!
Steeds weer werden gezanten gestuurd.
Toch spotten ze met hun profeten, sloegen hun raadgevingen in de wind.
Zelfs staken ze dit huis in brand; alle kostbaarheden gingen verloren…
Geen fraaie geschiedenis; maar het is van alle tijden!
De goedheid van God heeft het laatste woord!!
De ballingschap naar Babylonië werd door het volk Israël (profeten)
gezien als een straf van God voor hun foutief gedrag.
In Psalm 137 beleven we het gevoel van de ballingen in Babylon:
“Aan de rivieren van Babel, zaten wij treurend en dachten aan Sion.
In de wilgen aan de oever hingen wij onze harpen.
Daar durfden onze bewakers te vragen om een lied, daar vroegen onze beulen:
‘Zing voor ons een vrolijk lied uit Sion…”
Als de nood het hoogst is.. en de toekomst onzeker,
komt de redding opdagen in de figuur van de Perzische koning Cyrus.
In die vreemdeling zag de profeet Jeremia al de hand van God.
In zijn brief aan de christenen van Efeze (2de lezing) schreef Paulus over de goedheid van God:
“De goedheid van God is groot. Hij houdt erg veel van de mensen.
Daarom wekte God ons samen met Christus tot leven.
Wij waren dood door onze zonden.
Maar dank zij de goedheid van God werden jullie gered…”
Donker en licht.
“Met het evangelie worden we het donker ingestuurd
om het licht te zien dat soms uit onverwachte hoek komt.
In een nachtelijk gesprek van Nikodemus (van het rabbijnse jodendom)
met Jezus (van de messiaanse gemeenschap)
komt de kernvraag van de jonge christengemeenschappen naar voren:
hoe kan de mislukking van de Messias Jezus, zijn kruisdood,
betekenis hebben in het bevrijdingsverhaal van Israël?
Het afdalen tot het diepste diep is voor Johannes
echter het nieuwe begin waarop de wereld wacht.
De schijnbare mislukking is bron van nieuw leven.
Heel vaak zijn mensen, schijnbaar verliezers,
protagonisten van een andere, nieuwe wereld.
Ook zo in Kwilu, Congo waar boerenorganisatie COPMIKWI,
partner van Broederlijk Delen, boeren sensibiliseert om niet langer hun velden af te branden,
maar alternatieve en duurzame methodes te gebruiken.
uit de Liturgiemap van Broederlijk Delen
Ook in de diepste duisternis van de geschiedenis van Gods volk
heeft het licht uiteindelijk overwonnen.
Maar dit is de boodschap van Pasen!
Pater Walbert
