Buren…

Kort na elkaar werd hier vorige zomer in de garageruimte twee maal ingebroken.
De eerste keer was het me eigenlijk bijna ontgaan: een paar voorwerpen werden amper aangeraakt en hier en daar achteloos verplaatst.  De deur van de berging van een buurvrouw werd echter opengebroken en haar elektrische fiets was spoorloos.  
Enkele weken later was het echter menens: mijn garage werd grondig onderste boven gekeerd en niets stond nog op zijn oorspronkelijke plek.  Het was alsof de inbrekers vooraf even op inspectietocht waren gekomen om achteraf een grote slag te slaan.
Volledigheidshalve geef ik toe dat een bezwarende omstandigheid heeft meegespeeld.
In diezelfde periode werd de streek namelijk geteisterd door een hevig onweder met overvloedige regenval. Vandaar dat de zware garagepoort nooit volledig afgesloten was om de ruimte sneller te laten opdrogen.
In Oudergem had ik zulke nare ervaringen reeds meegemaakt.  Men went er evenwel nooit aan.  Sedertdien laat ik ’s avonds de poort helemaal dicht.
Eind vorige week ontving ik ’s avonds rond 21.00 uur een kort sms-je: “Marcel, niet vergeten dat je garagepoort nog niet volledig dicht is.  Fijn week-end. (getekend: “G”).  Verrassend maar vooral.. hartverwarmend!
Zonder dat wij een bijzondere vriendschapsband onderhouden stuurde deze medebewoner mij dit attentievol en niet onbelangrijk berichtje! 
In een appartementsgebouw leven de bewoners dikwijls zeer apart, soms zelfs zonder elkaar te kennen.  Maar ‘Het is niet nodig om elke week met elkaar koffie te drinken’  schrijft een op rust gestelde vrederechter in het Okra-maandblad: ‘Dat is fijn, maar weet dat er dan verwachtingen ontstaan,’ zegt hij verder.  ‘En hooggespannen verwachtingen kunnen zware teleurstellingen geven.  Een relatie van Goede morgen en Goede avond duurt vaak het langst.’
Respect voor elkaar, dat is een allereerste voorwaarde voor ‘dichtbij’ samen-leven.  Het juiste evenwicht vinden. Niet te veel, niet te weinig.
Aan een oudere alleenstaande buurvrouw heb ik reeds bij herhaling voorgesteld haar vuilniszakken buiten te dragen.  Vóór dag en dauw blijft ze deze klus moeizaam klaren met haar wagen omdat het een heel eind is naar de straat toe.  Ze weigert beleefd enige hulp.  Uit fierheid?  Uit vrees haar zelfstandigheid te verliezen?  Wat ook de ware reden is, ook dat verdient respect.
‘Wij kunnen maar mens zijn in relatie tot andere mensen.  In goede en minder goede dagen.  Laat dat de les zijn die we uit deze crisis moeten onthouden, zodat de wereld na corona er één wordt waarin we niemand in de kou laten staan,’ verklaarde de CM-voorzitter in Visie.  Niet zonder enige ironie voegt hij er aan toe:  ‘Daar zullen we met plezier voor uit ons kot komen!’.
Marcel