Eind november verlaten Lea & Georges Geirnaerdt-De Smet, kortweg Lea & Georges, hun en ook een beetje ons vertrouwde huis in de Drie Lindenstraat in Watermaal-Bosvoorde. Na meer dan 60 jaar volop leven in ons en hun geliefde Brussel ruilen ze deze plek in voor een rustiger oord in hun geboortestreek, dichter bij de kinderen en kleinkinderen.
Die rust is hun gegund. Want al die tijd hebben ze zich ingezet, ten dienste van de mensen, in de bescheidenheid van hun woning, of meer op het publieke vlak in de bewegingen, vooral in ’t Daghet en Samana.
Wie Lea zei, noemde er in één adem Georges bij, want ze engageerden zich samen. Was Lea meer de vrouw van de organisatie, Georges was de man achter de schermen, bescheiden ‘duvel-doe-d-al’. Maar samen waren ze.
Hoeveel koffie zouden ze niet hebben gezet, inkopen gedaan, materialen aangesleurd, tafels geschikt, servetten geplooid, bloemen geschikt, programma’s in elkaar helpen zetten, cadeautjes bedacht en versiering aangebracht, alles weer opgeruimd, sleutels gehaald en gebracht, wensen geschreven, post uitgedragen, liftjes gegeven, …. steeds even hartelijk!
Inspiratie vonden ze in gebed en viering, biddend en zingend, een collectemandje aanbiedend… Inspirerend, uitnodigend.
Wij zullen hen missen. We vermoeden dat dat wederzijds zal zijn.
Wie neemt iets van hun engagement over? Dat zal hen nog het meeste plezier doen. Dat het voortgaat, anders, … maar in dienst van God en zijn mensen NU.
Lea & Georges, we wensen jullie het allerbeste toe. Kom thuis in jullie nieuwe woning, in de nieuwe omgeving. Geniet er van de rust. Geniet na van de vele goede dingen die jullie hebben helpen realiseren. We blijven verbonden.
Steeds welkom.
De pastores blikken terug:
Oma-Opa-Bos…
Iedereen kent ze… en je kwam ze overal tegen! Vroeger in de winkel, in de wijk, in de Drielindenstraat, in Oudergem, in het gemeenschapscentrum, in de kerk, kortom overal!
Oma-Opa-Bos, omaopabos, zoals hun mailadres vermeldt en zoals de kinderen en kleinkinderen hen noemen.
Iemand zei: Het waren actieve duizendpoten die meestal discreet aanwezig waren, achter de schermen, bezig met koffie maken en uitschenken, tijd om een babbeltje te slaan of mensen te bedanken, briefjes en kaartjes ronddragend en mensen bezoekend, en dit gedurende vele decennia…
Hoe vaak hebben we niet bij hen aan huis vergaderd en in de kleine tuin van de zon geprofiteerd waar ze weer discreet een onovertroffen copieuze maaltijd voorbereidden.
Het waren ‘mensen zonder grenzen’: ze waren bij Ziekenzorg-’t Daghet, KAV-Femma, Okra, de parochie, de kerken, overal... Het is onmogelijk hun vele inzet op allerlei vlak te vermelden.
Ook toen er geen palm meer te vinden was door de buskusmot die alles opvrat wisten zij palm voor Palmpasen te vinden.
Ze gaan ons na al die jaren verlaten en dichter bij de kinderen wonen, maar we zullen hen niet vergeten, zoals zij dit ook niet zullen doen.
Tot kijk, en geniet verder van het leven.
pater Walbert
Over Lea en Georges in mijn ‘Oudergem-Watermaal-Bosvoorde’-tijd.
Lea en Georges waren, naar ik mij herinner uit wat ze indertijd vertelden, meteen na hun huwelijk (begin jaren 60…) uit het verre Boekhoute, het Meetjesland, naar Bosvoorde gekomen om daar een kruidenierwinkel te beginnen.
De Nederlandstalige “pastorale eenheid” (al was die benaming toen nog niet uitgevonden) voor Oudergem en Watermaal-Bosvoorde (alle parochies behalve Sint Anna en Koningin des hemels) ging van start in 1970 met de benoeming van de autonome pastores Guido Heyrbaut en Lode Vermeir, na een jaar aangevuld met Nand Goossens omdat Guido Heyrbaut door Kardinaal Suenens naar de VS werd gestuurd om er de Charismatische Vernieuwing te gaan ontdekken ..
Guido bracht Mariage Encounter mee terug naar België en begon er hier mee. De eerste koppels voor de weekends rekruteerde hij in de plaatselijke gemeenschap van Watermaal-Bosvoorde en Oudergem. Lea & Georges waren bij de eersten om mee te doen.
Mariage Encounter riep de koppels ook op tot concreet engagement in en voor de gemeenschap. Toen Lea en Georges, in de tweede helft van de 70-jaren, meen ik, hun kruidenierswinkel omruilden om conciërge te worden in het kantoorgebouw bovenaan de Delleurlaan (tegenover het station van Bosvoorde), en ze door deze job in de week moeilijk de deur uit konden, boden ze -als hun engagement en dienst aan de gemeenschap- aan om bij hen thuis, in hun woning op de dakverdieping van het kantoorgebouw, tijdens de weekdagen te zorgen voor het middagmaal van de priesters. Koken kon Lea als de beste, en het onthaal bij Georges en Lea was altijd even gastvrij en hartelijk. Al de jaren dat ik in Oudergem en Watermaal-Bosvoorde werkzaam was, mocht ik dat ervaren en ervan genieten.
En toen mijn confrater Donaat in die jaren in Brussel werkte bij KSJ en later bij de Katholieke Jeugdraad, mocht hij ook elke week wel eens mee aanschuiven aan het middagdiner.
Ik ben er hen blijvend heel erkentelijk en dankbaar voor.
Buiten dit engagement, namen ze trouw deel aan de zondagse vieringen, en was Georges, meen ik, ook toen al chauffeur voor de bijeenkomsten van het Daghet.
Lieve mensen, die ik heel dankbaar ben.
Priester Jan
