Veertig dagen zijn we op weg naar Pasen, veertig dagen om stil te staan bij het geheim van dood en leven. Doods kan het in ons leven zijn, als we lijden, als we zorgen hebben. Maar vandaag worden we uit de moedeloosheid opgetild. Vandaag wordt ons aangezegd dat God zich vinden laat, dat Hij ons ontmoeten wil. In onze duisternis breekt een onvergelijkelijk licht door, waardoor we mogen zien dat lijden en dood niet het laatste woord hebben. Gods belofte van nieuw leven geeft ons kracht om op te staan.
Voor de schriftlezingen met een commentaar van Isabelle Desmidt verwijzen we naar p. 18 in Kerk & Leven 2022-10.
In de liturgie van de veertigdagentijd krijgt het verhaal van de Gedaanteverandering zijn volle betekenis, na dat van Jezus’ bekoringen in de woestijn.
Inderdaad, in het evangelie van Lucas vormen de belijdenis van Petrus, de eerste aankondiging van het lijden en de gedaanteverandering één geheel: ze zijn een rustpunt in Jezus’ opgang naar Jeruzalem.
Daarmee bedoelt Lucas dat Jeruzalem het hoogtepunt is van Jezus’ zending.
Ook het feit dat de laatste bekoring plaats heeft op de bovenbouw van de Tempel, suggereert dit. Jeruzalem bereikt men trouwens niet zonder moeite. Men “klimt” er naartoe, zoals een priester de trappen van het altaar bestijgt om het offer op te dragen.
De gedaanteverandering van Jezus
is het rustpunt, waarop Jezus zich bezint in aanwezigheid van zijn Vader.
In zijn licht wil de Zoon ontdekken wat zijn roeping is.
Waarschijnlijk daarom onderlijnt Lucas, zoals bij andere belangrijke momenten, dat de gedaanteverandering van Jezus plaats had “terwijl Hij aan het bidden was”. De inhoud in dit gebed is ons ook niet helemaal onbekend.
Terwijl de drie metgezellen van Jezus, nu en ook later op de Olijfberg, overmand door slaap, blijkbaar slechts op het einde van het gebeuren reageren, onderhoudt Jezus zich met Mozes en Elia “over zijn heengaan dat Hij in Jeruzalem zou voltrekken”. Vooraleer moedig de weg naar Calvarië te gaan, krijgt Jezus de volle ervaring van zijn uitverkiezing door God. Deze werkelijkheid is voor Hem nu zo duidelijk, dat Hij het mysterie van zijn dood en verrijzenis, dat Hem te wachten staat, aanvaardt. Vandaar dat zijn aangezicht van gedaante verandert en Gods heerlijkheid Hem omgeeft.
Ook wij hebben aan een heel leven niet genoeg om te worden wat wij zijn.
Het gebed helpt ons daartoe. Als wij het Paasgelaat van Jezus langdurig aanschouwen, zal het gebed ons eigen innerlijk gelaat onthullen. Op voorwaarde dat wij niet afzweren in de duisternis wat wij eens in het licht hebben gezien.
Hans, pastor
