Ik weet niet hoe uw geheugen werkt, maar dat van mij lijkt vooral op te slaan wat misgaat. Veel dingen die goed lopen in mijn werk en in mijn dagelijkse leven vergeet ik, maar de keren dat ik de plank hopeloos missloeg, staan als het ware gebeiteld in mijn geheugen.
Gelukkig zijn daar de woorden van Jesaja in de eerste lezing:
‘Blijf niet staan bij wat eertijds is gebeurd, laat het verleden rusten.’
Het zijn woorden die een enorme invloed kunnen hebben op ons leven en op onze relatie met God en met medemensen. Ze geven God de ruimte om iets nieuws met ons te beginnen.
Voor de schriftlezingen met een commentaar van Isabelle Desmidt verwijzen we naar p. 18 in nr. 13 van Kerk & Leven
‘Jezus en de overspelige vrouw’
Na de parabel over ‘de barmhartige vader en zijn twee verloren zonen’
die Jezus vertelde en door de evangelist Lucas is doorverteld (zie lezing van de 4de zondag), krijgen we op de 5de zondag uit het Johannesevangelie het getuigenis over de ontmoeting van Jezus met een ‘verloren dochter’, de ‘overspelige vrouw’.
Zoals de Vader in de parabel handelde, zo doet Jezus het in de praktijk in deze ontmoeting. “Wie mij (bezig) ziet, ziet de Vader (bezig)”, zegt Jezus elders in dat evangelie.
De door mensen -namens de Joodse wet- tot de stenigingsdood veroordeelde vrouw mag in Jezus Gods barmhartige, vergevende liefde ondervinden die haar een nieuw leven geeft.
Een pijnlijk en beladen verleden…
dat is niet zomaar een bladzijde die je vlug omdraait.
Mensen worden erop nagewezen en veroordeeld: ze verdienen het niet meer te leven… Ze kunnen geen kant meer uit. Tenzij… iemand naar hen omkijkt met ogen van geloof, en ziet welke kracht tot ommekeer en nieuw begin er diep in elke mens schuilt?...
Wie spreekt tot hen, tot ons…
het woord dat bevrijdt tot opstaan en verdergaan?
Verbonden met allen die willen opstaan uit wat hen verdrukt, mogen wij nieuw leven putten uit de onuitputtelijke Bron van Liefde, de Eeuwige die doet wat Hij zegt: “Ik ben er voor u, belofte van leven”.
Pastor Jan
De overspelige vrouw
een lied bij de boodschap in het Johannesevangelie 8, 1-11
Ze stonden in een kring, de stenen in hun hand
en ogen vol verbittering, en hij schreef in het zand.
Ze wezen naar de vrouw, ze schreeuwden moord en brand.
Ze eisten dat hij spreken zou, en hij schreef in het zand.
Hij zag haar aan, hij was door deernis overmand
die schuld vergaf en pijn genas, en hij schreef in het zand.
Hij keek voorbij hun haat, hij zag een ander land
waar liefde boven wetten staat, en hij schreef in het zand.
Hij schreef van God, vervuld van zijn bezield verband:
het eeuwig, goddelijk geduld. Hij schreef het in ons zand.
Michel van der Plas
