Met het enthousiasme van de 31 vormelingen en hun families nog in het hart is het op zondagmorgen om 8.40 uur behoorlijk vroeg om alles klaar te zetten voor de eerstejaars en hun ouders.
Gelukkig is Matthew op tijd. Zijn ouders kunnen niet blijven omdat broer hen nodig heeft. Er loopt een berichtje binnen: “Amalia is vannacht ziek geworden en blijft best in bed vandaag.” Jammer, maar waar blijven de anderen toch? Even bellen. “Problemen met het openbaar vervoer.” 3 kinderen hollen naar boven. Ze willen niet te laat komen, ze willen niets missen van die boeiende initiatie. Thuiskomen in de eucharistie. Jezus nodigt ons aan zijn tafel. We mogen luisteren en meedoen bij het breken van het brood.
In de kerk zitten ze helemaal vooraan. Ereplaatsen. Ze willen immers goed kunnen volgen. Af en toe geeft Patrick nog een hint om alles goed te begrijpen, te herkennen. Fijn dat priester Jan het evangelieverhaal toelicht vanuit de ervaring van de apostelen. Een beetje onze ervaring. Toen Jezus niet meer bij hen was, na Hemelvaart en Pinksteren, zijn ze blijven samenkomen om Jezus te gedenken, om met elkaar te delen en kracht te ontvangen om zoals Jezus te kunnen leven. Leuk dat priester Jan hen altijd opnieuw uitnodigt… om de gaven aan te brengen, de teerling te werpen en te bidden, rond het altaar te komen voor het Onze Vader en om gezegend te worden zolang ze nog geen communie kunnen ontvangen….
Slechts 1 mama, van Filipijnse origine, kon aanwezig zijn. Een ideale kans om vanuit de voorbije vormselviering terug te blikken op de stappen die we in de catechese zetten. Het gesprek verloopt grotendeels in het Engels. Samen vinden we overeenkomsten en verschillen in de beleving van het geloof, in gebed en liturgie, de viering van de sacramenten… Een ware verrijking, die ontmoeting tussen verschillende culturen, tradities en beleving.
