“Mijn vadertje… hij was rechtvaardigheid…” Zo begint een gedicht van Marnix Gijsen, dat ik jaren geleden op school voorgeschoteld kreeg. Ik weet niet meer hoe het verder gaat, maar ik moet op vaderdag telkens weer aan dit openingszinnetje denken. Eind december ‘77 werd papa ziek en amper drie weken later moest ik afscheid nemen van hem… De laatste woorden die hij tot mij sprak waren ‘Wil je voor mij bidden?’ Dat was heel belangrijk voor hem… Als lid van het Marialegioen koesterde hij een uitgesproken liefde voor ons aller Moeder.
Met vader beleefde ik een heerlijke kindertijd. Hij had een heel groot hart voor kinderen. Door zijn werk als verzekeringsmakelaar moest ons gezin vaak verhuizen. Halverwege de jaren 50 werkte vader in de regio Kortrijk en Noord-Frankrijk en zodoende werd ik in Kortrijk geboren als vierde kind in ons gezin. In de straat werd ons gezin benoemd als ‘die van Brussel’… Papa kocht in die periode ons eerste televisietoestel. Weinig andere mensen in onze buurt hadden dit. Onze TV stond naar het raam gericht en ’s avonds liet vader het rolluik neer maar liet het nooit zakken tot beneden. Hij liet een spleet van 20 cm open. Mijn moeder vroeg op een dag waarom hij dat deed en toen wees vader naar het raam. Wel zes paar kinderogen gluurden mee naar het programma dat liep. Vader genoot het meest van het zien van die kinderoogjes.
Wat mij het meest is bijgebleven van papa is zijn humor. Op de terugweg van een korte vakantie in Nederland had moeder koffiekoeken gekocht voor thuis en die lagen in een papieren zakje op de hoedenplank achterin de auto. Aan de grens draaide vader het autoraampje open: Douanier: Goede middag mijnheer. Wat zit er in dat pakje? Papa: Een gebakje. Douanier: Uitstappen!!! Ons moeke was niet blij… Maar papa deed heel hard zijn best om niet in lachen uit te barsten.
In de oorlog werd vader gemobiliseerd en later krijgsgevangen genomen. Hij heeft maar heel weinig verteld over die periode. Wel heeft hij eens gezegd dat hij toen echt honger heeft geleden. Na de oorlog heeft vader aan tafel altijd een klein brokje voedsel laten liggen in zijn bord… Het was zijn manier om aan te geven dat hij geen honger meer leed. In het gevangenenkamp was er een man – Robert – afkomstig uit Spa. Er ontstond een diepe vriendschap tussen hem en papa. Vader heeft altijd gezegd dat het dankzij Robert was dat hij het kamp heeft overleefd. Na de oorlog duurde de vriendschap voort en zelf ik heb de man later gekend. Ik was aanwezig op zijn huwelijk waar papa zijn getuige was. Toe Robert enkele jaren later overleed zag ik voor het eerst echt verdriet in papa’s ogen. Voor het eerst zag ik vader wenen… Dat moment vergeet ik nooit.
Papa kon goed tekenen. In het kamp tekende hij portretten van medegevangenen en ook van de opzichters. Die kleine potloodschetsen heb ik nog steeds. Ze zijn ondertussen vergeeld maar blijven een kostbare herinnering aan die lieve man die veel te vroeg is heengegaan. In Eine bij Oudenaarde staat een standbeeld van Prosper De Maeght, de overgrootvader van papa. Als ik de verhalen lees over Prosper, dan weet ik het zeker…Bloed kruipt waar het niet gaan kan!
