Op de tweede zondag van de meimaand vieren we onze moeder!
Dat is voor mij een hele klus want ik heb er vier…
De eerste moeder gaf me het leven. Zij had een niet al te sterke gezondheid en verliet ons toen ik zestien was.
Vreemd is het, dat ik me niet zoveel herinner over haar. Ik denk dat zestien een leeftijd is waarop je moeder niet meteen de eerste plaats inneemt in je jeugdige leven. Toch heb ik haar gemist… en de pijn van het gemis stak hevig de kop op toen ik voor het eerst zelf moeder werd, ruim negen jaar later. Het drong toen heel scherp tot me door hoezeer ze me heeft liefgehad…
In mijn kinderjaren werden de zorgende taken overgenomen door Anneke, mijn (in jaren) heel wat oudere zus. Wij waren heel veel samen, vormden een eenheid… Zelf heeft zij nooit kinderen gekregen, maar ik vergeet nooit de trots in haar ogen toen vreemden ons vroegen of ik haar dochter was. Ja, ze was zoals vaak gezegd wordt mijn ‘tweede moeder’. Haar heengaan elf jaar geleden was dan ook een harde klap.
Kort na de dood van moeder huwde vader met Sarah, die in onze familie algauw Saarke werd genoemd.
Zij was nooit eerder getrouwd, had geen kinderen… Hun huwelijksgeluk was van korte duur want drie jaar later werd vader ziek. Na zijn dood bleef ik achter bij Saarke (de zussen waren de deur al uit). Wij deelden vreugde en verdriet en als een echte moeder zorgde zij mee voor mijn kinderen. Toen onze jongste dochter op de kleuterschool te horen kreeg dat ze gelijkt op haar oma, antwoordde ze: ‘Dat kan niet, want dat is niet mijn echte oma, dat is mijn valse oma’. Daar moesten we toen hartelijk om lachen…Tja… er zijn mensen met een vals gebit en er zijn mensen met een valse oma!
Vader was een gulle man, hij overlaadde ons met liefde en genegenheid, maar Saarke is ongetwijfeld het meest waardevolle cadeau dat wij van hem kregen!
En dan is er nog de vierde moeder, ons aller Moeder, de altijd aanwezig onzichtbare… Bij haar is het heerlijk toeven. Af en toe zoek ik haar voor wat geruimere tijd op bij een grot aan een rivier, ergens in Zuid-Frankrijk…
Ze draagt ontelbaar vele namen, maar ‘moeder’ is haar mooiste naam.
Vier moeders waar ik dankbaar om ben.
Het lijkt alsof het getal vier mijn leven heeft doorweven… Ik werd als vierde kind geboren in een gezin met vier dochters. Ik trouwde met Hugo op de vierde dag van de vierde maand en veertig (10 X 4) jaar later zijn wij de trotse grootouders van vier schatten van kleinkinderen…
Misschien daarom dat ‘vieren’ mijn favoriete werkwoord is!
Met de woorden van Eva Mouton wil ik op 9 mei zingen:
Voor de mama’s die het nog niet voelen,
die het nog niet weten
Voor de mama’s die willen, die proberen.
Voor de geduldige mama’s,
voor de ongeduldige mama’s
Voor de mama’s die misschien,
misschien ooit, misschien wel nooit?
voor de mama’s die maar even.
Voor de mama’s die het in hun dromen.
Voor de mama’s dus…
Rita De Maeght
