Zondag 14 juni, Sacramentsdag, was de langverwachte dag waarop we weer samen Eucharistie konden vieren.
De laatste maanden woonden we, via tv, een ‘vervang-Eucharistie’ bij. En er was keuze genoeg op de verschillende zenders: Eén, NPO2, Bruzz of zelfs FR2 en KTO. Deze vieringen waren zeer verzorgd en gaven ons al een idee van hoe het in de volgende periode worden zou. De priester, de lectoren en zangers respecteerden de ‘social distancing’. De lege kerk maakte een vreemde indruk. Om dat te compenseren richtte men de camera op de kleurige glasramen, het orgel of enkele mooie beelden. Op Fr2 gebeurde de uitzending vanuit een speciaal daarvoor ingerichte tv-studio. Allerlei mooie beelden en religieuze symbolen werden op de achtergrond geprojecteerd. De vredeswens werd door een lichte buiging uitgedrukt en voor de communie namen de enkele aanwezigen de hostie uit de pateen die op een vooruitgeschoven tafeltje stond. In een andere viering deelde de priester zelf de communie uit met een mondkapje op.
Hoewel deze vieringen tijdelijk waren, voelde elke gelovige het gemis aan sociaal contact aan! Dit is het zoveelste bewijs dat de mens de andere nodig heeft, ja, dat die eigenlijk onmisbaar is voor hem.
De vreugde van het elkaar weerzien was dan ook groot! Aangenamer dan een telefonisch contact was de fysieke aanwezigheid van de medemens. Met ons mondkapje op praatten we even met elkaar, op veilige afstand uiteraard.
Aangezien het gezinsviering was, voelden we heel sterk aan dat we deel uitmaken van een grotere groep, een gemeenschap.
De Eucharistie verliep uiteraard anders dan gewoonlijk. De coronamaatregelen werden strikt gerespecteerd: handgel gebruiken bij het binnenkomen en verlaten van de kerk; anderhalve meter afstand tussen de stoelen en een mondkapje op voor de volwassenen (enkelen hadden er toch blijkbaar niet aan gedacht). De stemmen klonken wat gedempter; de gewone vorm van omhaling ontbrak. Ook voor de priester betekende het een aanpassing: op afstand blijven en nog wat extra handgel vóór de communie.
Die hele organisatie vergde heel wat voorbereiding, tijd, werk en energie. Toch liep alles van een leien dakje dankzij de inzet van de vrijwilligers. Naast het gevoel van tevredenheid nu we opnieuw een ‘echte’ Eucharistieviering konden bijwonen, was er vooral het weerzien, het zich verbonden voelen met de andere, het essentiële van die slotviering, een weldaad.
Ondanks die enkele beperkingen die niet zo’n grote invloed hadden, vonden we het een zeer geslaagde viering. Nu maar hopen dat we geen tweede coronagolf moeten beleven die ons weer beperkt tot het volgen van de mis op de televisie. Ja, een volwaardige ‘life’-viering hebben we te lang gemist!
Greta Van Parijs
