We zetten de focus op de inzet van mensen voor het samen komen en samen zijn in Zijn Naam.
Pastorale ploeg Betlehem
Iets vertellen over de pastorale ploeg en liturgie? Ik vermoed dat de vraag aan mij gesteld werd omdat ik vele jaren actief ben geweest in de pastorale ploeg en de werkgroep liturgie van Vorst en ik sinds het vormen van de gemeenschap Bethlehem en later de Pastorale Eenheid Zuid dit ook hier probeer verder te zetten.
Wat doet een pastorale ploeg en wat brengt ons bijeen?
Als ik zo rondkijk in deze kerk, dan durf ik vermoeden dat weinigen van ons mekaar regelmatig zien in de loop van de week. We zijn een kleine groep mensen die verspreid wonen over een vrij groot gebied in Brussel: Sint-Gillis, Vorst, Ukkel en zelfs nog verder. En toch komen we hier bijeen en vormen we een gemeenschap, een stukje kerkgemeenschap. Samen eucharistie vieren en een zekere gelijkgezindheid hoe verschillend we ook zijn, brengt ons hier samen.
De pastorale ploeg is een groepje van mensen uit onze kleine kerkgemeenschap die regelmatig samen komt om deze gemeenschap verder inhoud en vorm te geven. We doen dat met allerhande initiatieven volgens het ritme van het kerkelijk jaar. Deze startviering is er een voorbeeld van, maar ik denk ook aan de advent, Kerstmis, de veertigdagentijd, Pasen, Pinksteren enz.
We proberen met enkele initiatieven ook aandacht te geven aan diegenen die er, omwille van ziekte of leeftijd, niet meer bij kunnen zijn. En ja een heel belangrijk deel van onze aandacht gaat naar de liturgie. Onze weekendvieringen die ons hier in de kerk bijeen brengen.
Liturgie verbindt, inspireert, begeestert
Onze weekendvieringen geven ook een beetje ritme aan ons leven. Het is goed toch minstens één keer in de week een uurtje stil te zijn en ons open te stellen voor wat ons ‘overstijgt’. We doen dat door samen te bidden en te zingen, maar ook in heel belangrijke mate door te luisteren naar de verhalen uit de bijbel. Een heel boeiend boek: De bijbel. We luisteren naar verhalen die lang geleden opgetekend zijn en onze lectoren ronden de lezingen vaak af met ‘woorden van God’. Het zijn wellicht niet echt de woorden van God en toch... We zingen ergens in een sterk lied: “en niemand heeft U ooit gezien en niemand keerde ooit terug om ons van U te groeten”. God hebben we nooit gezien en letterlijk gehoord en toch noemen we die Bijbelse boodschappen: “woorden van God” .
Het zijn inderdaad bijzonder interessante woorden en gedachten omdat ze in eer en geweten opgeschreven zijn door gelovige mensen. Gelovige denkers en zieners die een boodschap opschreven omdat zij die begrepen als komende van God. Het is een boeiend boek met nu en dan heel mooie dingen die ons ook vandaag direct aanspreken. Maar er staan ook stukjes in die als we ze vandaag horen ons de wenkbrauwen doen fronsen. Hoe kan het anders, want ze zijn opgeschreven in een heel andere tijd, soms duizenden jaren geleden. We hoeven zelfs niet met alles wat er staat, akkoord te zijn, maar de Bijbel blijft een enorm boeiend boek, omdat het ons ook vandaag mag aanzetten om na te denken over ons geloof en hoe we vandaag gelovig in het leven mogen en kunnen staan. We hebben zojuist gebeden: Open ons hart, maak ons gehoorzaam, bereid om écht te luisteren naar uw woord, uw wil.
Gehoorzaam betekent hier niet zoals we het woord gebruiken tegenover een kind dat ondeugend bezig is: je moet gehoorzaam zijn. Nee we moeten niet blindelings volgen of gehoorzaam zijn; we mogen zeker onze eigen wil en inzichten hebben, maar we worden wel uitgenodigd echt te luisteren naar wat God ons te zeggen heeft: “maak ons gehoorzaam, bereid om écht te luisteren naar uw woord.”
Dat ‘luisteren naar’ doen we hier in onze vieringen met heel wat rituelen. De mensen hier aanwezig met kinderen en kleinkinderen weten hoe kinderen houden van rituelen. Ook wij mogen houden van rituelen rond woord en tafel in onze vieringen, want ja, ook wij zijn kinderen van Onze Vader.
Jef Arnout, getuigenis in de startviering op 27 september 2020
