Daar staan we dan… In deze tijd van grote solidariteit. Een bed teveel voor die er geen heeft. Hoe geraakt dit op het dak van een wagen? ‘Kunnen we helpen?’ Jonge mensen halen hun oortjes uit, van welke afkomst ook. Een rare bedenking, zo betrap ik mezelf. In een mum van tijd is de klus geklaard.
Met de lading ter plaatse gekomen weer dit scenario: ‘Kan je even helpen dit bed eraf te halen?’ Zonder woorden, directe onvoorwaardelijke hulp.
Ik stap de tram op. Spontaan staat een jongere recht: ‘Er is nog een plaats meneer’, Zie ik er dan zo oud uit, betrap ik me onbewust.
Daar staan we dan… Jonge mensen op ‘tocht van hoop’ die eindigt aan de Hallepoort. Enkele meters naar links dan, de vroegere Jules Bordetkliniek. Daar staan ze dan… Geduldig in rijen wachtend, Een vluchtelingenverhaal om zich te laten registreren, zoals de ouders van Jezus zich moesten laten inschrijven. Vriendelijke politieagenten, parking vol; dit konden we op de televisie zien. En wij, beteuterd aan de grond genageld, sprakeloos, onwezenlijk. Schoorvoetend naar het Zuidstation, naar ons eigen huis anders dan voorheen naar ons ‘eigen’ huis…
