Begijnhofkerk
In oktober 2019 kreeg de Begijnhofkerk in het centrum van Brussel een specifieke bestemming: een themakerk rond barmhartigheid, een ‘House of Compassion’. ‘Compassion’ in de betekenis van mededogen en strijd voor gerechtigheid. De werken van barmhartigheid in de werkelijkheid van vandaag.
Eind januari 2021 wordt het ineens heel concreet. Een groep ‘Mensen Zonder Papieren’ bezetten de Begijnhofkerk (en daarna ook lokalen van de VUB en de ULB). Ze voeren al jaren actie voor een regeling van hun situatie, opdat ze een menswaardig bestaan zouden kunnen leiden. Maar ze worden niet of onvoldoende gehoord. Met deze bezettingen willen ze hun onmenselijke situatie van onzekerheid en uitbuiting - ze kunnen niet anders dan in het zwart werken om te overleven - onder de aandacht brengen en op de politieke agenda plaatsen. Omdat hen echter na maanden nog geen enkel perspectief geboden wordt, zijn ze ‘ten einde raad’ in hongerstaking gegaan. Een noodkreet om toch gehoord te worden.
Bij eerdere hongerstakingen werd de Begijnhofparochie vaak gevraagd naar haar positie ten opzichte van hongerstakingen. Omwille van de potentiële gevolgen voor de gezondheid en het leven van de actievoerders hebben zij hier steeds op geantwoord geen voorstander te zijn van hongerstaking als politiek drukkingsmiddel, maar wél solidair te willen blijven met de actievoerders. Dat is ook de positie die House of Compassion nu inneemt: ‘We zijn niet voor de hongerstaking, maar we zijn er wel’. Achter de hartverscheurende keuze om over te gaan tot hongerstaking zit immers immens veel lijden. Deze mensen zijn, zoals alle mensen, het waard om gehoord te worden…
House of Compassion hoopt dat de politieke verantwoordelijken naar een oplossing willen zoeken. Waar een wil is, is een weg.
Marcel Cloet
House of Compassion - Getuigenis van Rik Coolsaet, politicoloog UGent
“Een groep mensen zonder papieren heeft afgelopen maanden het initiatief genomen om uit de schaduw te komen, de schaduw van hun leven.
Ze leven met ons, ze leven onder ons, hun pad kruist vaak het onze.
Ze leveren pizza aan huis, ze werken in de landbouw, ze werken op de bouwwerven, ze doen de vaat in de restaurants, ze knappen allerlei klusjes op, maar in het zwart, onderbetaald, onbeschermd, want ze hebben geen papieren. Op papier bestaan ze dus niet, maar ze zijn er wel, met vele duizenden. Maar het zijn schaduwen.
Ze hebben het land waar ze vandaan komen, achter zich gelaten. Voor hen is België hun nieuwe thuis. En wat ze willen: gewoon er bij horen. Maar wij, we kennen ze niet. Vaak zien we ze niet, vaak ook bekommeren we ons niet om hen.
Maar ze zijn er wel, velen al jaren, vijf jaar, tien jaar, en sommigen zelfs meer.
Ze zijn de meest kwetsbaren onder ons, onzekerheid is hun dagelijks lot, hun horizon zien ze niet, perspectief is hen niet gegund.
Zoals tien jaar geleden hebben de Sans Papiers nu een kerk en een universiteit bezet, op zoek naar een brug met het land dat ook het hunne is, het land waar ze samen met ons willen timmeren aan hun en onze toekomst.
Daarvoor vragen Sans Papiers nu de steun van mensen met papieren, daarom ook onderteken ik hun petitie.
Rik Coolsaet
TIP: Ga naar de website www.wearebelgiumtoo.be en luister naar hun verhalen
