Zieken, kinderen van de initiatiecatechese, ouders, ziekenbezoekers en mensen van de parochie SAMEN ONDER GODS ZEGEN
“James en ik vonden het een mooi en diep-rakend moment waarbij liturgische aspecten in dienst stonden van de echte boodschap: de zorg van God en de medemens voor de medemens!” schrijft papa Palms.
“Wat vond jij het mooiste moment vandaag?” “Dat we de kaartjes aan de mensen mochten geven,” vertelde Karolijn.
Inderdaad, het was een bijzonder intens gebeuren: die persoonlijke ontmoeting van de kinderen met de mensen die het sacrament van de ziekenzalving zouden ontvangen. Het startte met een kleine kennismaking: “Hoe heet jij, mevrouw, mijnheer?” “En hoe heet jij, meisje, jongen?”… het gesprek ging nog even door tot Pater Walbert met de ziekenzalving startte: 15 mensen op de eerste rij, en nog 13 bij de tweede ronde.
Wat fier noemden de meisjes en jongens de naam van de zieke voor hen. Zo teder legden ze hen de hand op de schouder, terwijl Pater Walbert elke zieke, na een persoonlijk woordje, zalfde en tekende met een kruisje en bemoedigende woorden sprak: “De Heer begeleidt je met zijn liefde, Hij maakt je sterk om je pijn en je ziekzijn te dragen, om te genezen wat kan.” We hielden de adem in, biddend, opdat Gods liefde zou mogen stromen in elk van deze mensen. En dan mochten de kinderen het zelfgemaakte kaartje afgeven. “Dankjewel! wat mooi! Dank voor je vriendschap!” “Veel beterschap. Ik zie je graag. Word snel beter! Ik denk aan jou. Ik hou van je...” Deze persoonlijke attenties werden verruimd in de voorbeden. En als al die volwassenen zingen, dan zingen de kinderen spontaan mee:
Mens voor de mensen zijn, herder als God,
trooster voor groot en klein, zo lief als God.”
Er bleven nog kaartjes over. We hebben ze bij de offerande op het altaar gelegd als teken van onze verbondenheid met de zieken die te ziek of te moe waren om erbij te zijn, of die te ver weg woonden. En na de viering namen de kinderen zowel als de volwassenen graag een van de resterende kaartjes mee: voor oma of opa die ziek is, voor mijn kleindochter, voor mijn zus, mijn broer, mijn echtgenoot…
De eucharistieviering met zalving, de kern van deze ontmoetingsnamiddag, werd feestelijk omlijst. De mensen van Samana-ziekenzorg waren al van 11 uur aan de slag om de tafels te dekken en mooi te versieren. Naarmate de namiddag vorderde, openden de tulpen zich: van de warmte, de vriendschap.
Pater Walbert, misdienaar Thijs en ook de mensen van Samana zorgden voor een mooi symbolisch versierd altaar: schaaltjes voor de hosties, de kelk, de kaars, de bloemen, enkele mooie kaartjes en… 3 vaasjes met geurende olie en een etiketje erop: doopsel, chrisma (voor het vormse)l, ziekenzalving. In de initiatie ontdekten de kinderen en de ouders de band tussen deze 3 sacramenten: naam noemen, hand opleggen, zalven, zegenen. Op belangrijke momenten in het leven zegt God ons, door de priester en de mensen om ons heen, alle goeds toe; zijn nabijheid, zijn steun, zijn liefde en kracht.
Zijn vrede ook. “Willen jullie die vrede met elkaar delen? Misschien met een zoen aan de zieke bij wie je de handen hebt opgelegd?” vroeg Pater Walbert. En niet 1 zieke, maar elke zieke kreeg een zoen van alle kinderen. Een zoen van God!
Na de viering verhuisden we naar de koffietafel. Lekker toch die koffie waar de mensen al zo lang hadden op gewacht, de appelcake, of het sapje en de wafels voor de kinderen. Gezellig. “Hij gaat met je mee,” lezen we op het mooie kaartje dat de zieken, de kinderen en alle aanwezigen meekregen van de kernleden van Samana: een aandenken, een gebed voor de verdere weg.
Dankjewel, aan iedereen voor dit bijzonder samen zijn. Zelden waren eetzaal en keuken en het klaslokaal zo snel opgeruimd. Vele handen maken licht werk! Dank aan iedereen die spontaan een handje toestak.
