Tijd om het jaar neer te leggen.
Een jaar dat halverwege een heel andere wending kreeg.
Vreemd toch?
Veel van wat we zo gewoon waren, kon niet meer,
moest niet meer, mocht niet meer.
Angst, en ook vertrouwen,
ontreddering soms, en toch hoop,
verdriet en pijn, groeiende solidariteit, medelijden en dienstbaarheid…
lieve buren,
en ongeziene toewijding van mensen in zorg en vele andere diensten…
tekenden de voorbije maanden.
Stilte…,
en daarin een overvloed aan informatie,
gedeelde expertise, maar ook stunteligheid,
mensen die uit beeld dreigen te vallen
en anderen die hen opzoeken, met essentiële zorg omringen,
warm-hartelijk, leven-gevend…
Afstand houden, in je kot blijven,
leidt tot creatieve vormen van nabijheid,
nieuwe gemeenschappen:
je mag op mij rekenen, ik ben er voor jou!
Vakantie,
tijd om lief en leed dankbaar en vol vertrouwen in Gods hand neer te leggen:
“Wat is de mens, God, dat U aan hem denkt,
en het mensenkind, dat u voor hem zorgt.” – psalm 8, 5
Vakantie is,
bevrijd van moeten en niet mogen,
ruimte scheppen, het wonder zien,
beseffen hoe wij, mensen onderweg,
elkaar gegeven zijn,
verbonden, over grenzen van tijd en ruimte,
elkaar tot vreugde mogen zijn.
Vakantie is
je plek vinden in de grootsheid van de schepping,
is nieuwe wegen zien, levenskracht ontvangen
en verder bouwen aan een wereld van vrede en gerechtigheid,
van welzijn en goed leven voor iedereen,
is delen in Gods droom,
die jij en ik, en telkens weer een ander jij en ik,
die we samen waar mogen maken.
Een innige en energie-ontwikkelende vakantie
wens we je toe.
priester Jan, pater Walbert, Hans, Rita en zuster Lea
